SEKİZ

Kuþlarýn vakti deðildir

karþýda bir duvar

böyle olmamalýydý yerinden oynamalýydý taþlar

belki kalbim durmalýydý

okuduðum ölüm günleri sarsmadý

aðladýkça bitiyordu yaþ...

dokunduðum ten soðuk

cansýz ve tedirgindi

ikisini kestim ve devam ettim

kocaman ellerin arasýndan kayarak...

Piþmanlýk sarýsý

hayat bayramlarýnda

çiðnediðin karanfil tohumlarýnýn

kötüyü örtmekteki çabasý


kaçarak iplerin arasýndan

kapýnýn ardýnda ne yaþanýyor

insan yalnýzlýðý ve kokular ...

Ah ölüyoruz

yassý güneþin altýnda

yalýn ayak öksüz

topraðýn kokusuna dönüyoruz

ölüyoruz

savrulan yapraklar kadar ölü

kurumuþ mor dudaklarýmýzda...

sesim kýsýlýyordu sonra

anlatamýyordum baðýramýyordum

hangi sokaða girsem yaftalanýyordu gülümsemem...

ama aynadaki gerçeklerde bozguna uðrayan

hep kaybeden

benim bedava mutsuzluðum...






Sosyal Medyada Paylaşın: