hayat direnmekti efendim.

Bugün yine akþam
Karanlýk kabus gibi yokluyor cenderesini
Ve ardýndan bir baskýn,bilinmedik bir pusu yemiþiz gibi
Ruhumuz fokur fokur kaynayan bir kazan gibi nedense
Sonrasý endiþe,
alýp bir duvardan diðer duvara
Bir sokaktan diðer sokaða sürükleyip
götürüyor bütün umutlarýmýzý.
Nerede vuracak nerede öldürecek belli deðil
Yine de direnmek zorundayýz,yaþamak…
Ki biliyoruz ölmeden umutlar tükenmez efendim.


Hayat bilinmedik açmazlarýn çýkmaz sokaklarýnda
Sayýsýz sorunlarýyla doluydu.
hani nereye dokunsak
Orada bir yara muhakkak kalýyordu.
Ve týpký biriktirdiðimiz þiirler gibi
her gün biraz daha çoðalýyordu bu yaralar.


Çoðaldýkça dalgalý denizler gibi savruluyorduk
Bir kýyýdan baþka bir kýyýya.
Tutunmak istesek bir kayanýn ucuna
Ucu sivri dikenler gibi batýyordu her bir yerimize
Yani bize nefes almak yoktu efendim.


Bize nefes almak yoktu efendim
Çünkü biri biterken
Biten biri, diðerinin baþlangýcý oluyordu.
Umutlarýmýz da böylelikle taþýnýyordu bir diðerine
Umutlarda sürükleniyordu týpký bizim gibi.



Ve þimdi durmadan sürüklenen bir hayatýn içinde
ne yana dönsek
Hangi akþam gelse
Boðulur gibi oluyoruz umutlarýmýzla birlikte.
Oysa biz çýkmayan candan
umutlar tükenmez onu da biliyoruz efendim
Ve ne olursa olsun yaþamak için
var gücümüzle direnip teslim olmayacaðýz efendim.


kasým/2014
Sosyal Medyada Paylaşın: