Gizlemek kolay deðil, aþikâr yara sýzým
Yýllardýr bomboþ kalan elim ele veriyor...
Geçen yýllar, ay deðil! Desem de yarasýzým
Gözlerimden boþalan selim ele veriyor.
Farz edin belli deðil içimde sakladýðým
Boþ kalan sol yanýmý umutla yokladýðým
Ses çýkarmasa dahi, nefsim, hep hakladýðým
Yâr diye kokladýðým gülüm ele veriyor.
Olsa da her ah’ýnda piþmanlýðýndan niþan
Ayaða kalkamýyor aþkýn oduna düþen
Gurura esir çehrem görünse de her gün þen
Melül mahzûn periþan hâlim ele veriyor.
Hani, mübah deseler bir kerecik bir yalan
Desem ki "geldi geçti, gönlüm olmadý talan
Bir hicrân acýsýydý, gün geçtikçe azalan"
Aðlamamdan haz alan zâlim ele veriyor.
Ne mehtaplý gecem var, ne güneþli gündüzüm
Son nefese zimmetli bulduðum en son çözüm
Hilâf-i hakikate boyun eðse de sözüm
Heceme düþen közüm; külüm ele veriyor.
Sebebi sevdâ ise ayrýlýk büyük çile
Nice Mecnun’lar yanmýþ, detan olmuþlar dile
Kimse duymasýn diye dilimi kessem bile
Aþk sýr tutmaz, nafile; ölüm ele veriyor.
Mecit AKTÜRK
Berlin, 12.11.2014