GÖZLERİN
Yeter ki düþmeyi gör âþýklýk kolay deðil
Beni, benden eyledi, kahverengi gözlerin.
Zülüfler arasýndan kaþ altýndan bakýnca
Neler neler söyledi, kahverengi gözlerin.
Niçin böyle yakarsýn diyerek ona sorsam
Bak içinden kim çýkar neþterle kalbi yarsam
Mâzeretim olsa da birazcýk uzak dursam
Gitme diye heyledi, kahverengi gözlerin!
O güzel hânenize olamadým eniþte
Hayat beni zorladý ya yokuþta, iniþte
Ancak tadanlar bilir aþk sarhoþu bu iþte
Birden bire meyledi, kahverengi gözlerin.
Bu nasýl bir aþk ise henüz anlamadým can
Damarýmda dolaþan sanki oldun sen bir kan
N’olur sensiz yaþatma daha ilk gördüðüm an
Bir an da büyüledi, kahverengi gözlerin.
Beni sevda nârýnla bu kadar yaktýn niye?
Gece, gündüz aþkýnla, döndüm inleyen neye
Dað, taþ, çölleri gezdim, yâri görmem mi diye?
Kement atýp yayladý, kahverengi gözlerin...
Beni benden eyledi, kahverengi gözlerin....!!!
11.11.2014
Hanifi KARA
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.