Çiçekçi Kız
Bir çiçekçi kýz dolaþýrdý bir sepet çiçeðiyle
Dolaþýrdý akþamcý mekanlarýný,yýðýlýp kalmýþ barlarý
Herkesin kýrýðýný döküðünü ovaladýðý masalara
Ürkerek sokulurdu ekmek derdindeki çiçekçi kýz
Öyle bakardý ki kederli ve günahsýz;batardý býçak olup
Dokunsan daðýlýverecek kumdan bir kale gibi
Bir kötü muamele sanki itebilirdi onu ýssýz uçurumlara
Feda edebilirdi birkaç ömrünü bir küçük hakikat anýna
Aðlak sesi daðýlýrdý suda eriyen bir hapýn hýzýyla
“Çiçeklerim var,al bir gül,sevindir sevgilini..”
Hoyratça tepinirken hayat kalabalýk ýssýzlarda
Sepetteki Bir gül uzatýrdý öbür yanaðýný dünyanýn þamarýna
Kimsin neyin nesisin ey çiçekçi kýz?bilir mi kimse
çekinerek tutunduðun dünyada suskunluðundan güzel ne var?
susunca sen, nabzý atar gül kurusu hakikatin
türkü çaðýrýr,köçekçe oynar,aðzýný býçak açmaz düþlerin…
Oðuþtururdu ellerini yaz kýþ üþüyormuþ gibi
Büzüþürdü kýrýlgan vücudu ürkek ceylanlar gibi
çalýnmýþ hayatýna bakýp bir akvaryumun içinden
derin çentikler atardý kainatýn kuytusuna:”güllerim var…”
O gün çiçekçi kýz kimselere gül menekþe satamayýnca
Durdu kalabalýk caddede aðlaþan bir sepet çiçeðiyle
Baktý gelen geçene kýrýk dökük seslendi:Çiçeklerim var
Ölse de bir lokma dilenmeyen gururunu þaklattý yan gözle bakanlara
Bir adam durdu ansýzýn önünde mavi elbiseli
Belli ki bir gül lazýmdý ona ama acelesi de çoktu
uzanýnca sepete reverans yapýp gülümsedi çiçekçi kýz
ýslak gözleri buðulandý ve titredi alt dudaðý göz göze gelince
Ansýzýn afalladý adam görmemiþti böyle bakaný, göreni
yaðmurun çilesine alýþýk ýslak bir kedi gibi
yalansýz dolansýz bir evrenin gözleriyle, bakaný olduðu yere mýhlayan
kýskývrak yakalayýp sýmsýký kucaklýyordu kýz esrarlý gözleriyle…
Her þeyi unuttu adam,varýný yoðunu býraktý bir yana
býraktý kendini bu vecd anýnýn eþsiz kimyasýna
inandý yaþadýðý o anýn katýþýksýz hakikatine
inandý sefalet içindeki dünyayý aþkýn emzirebileceðine
Anladý çiçekçi kýz,ansýzýn patlayan volkaný,çýð olup geleni
Bir týpýrdý yankýlasa derin koyaklarda iþitirdi o zaten
Çözünüp karýþýyordu bir ýrmakta çýrýlçýplak ruhlarý
sonsuzluðun þarkýsýna bir dize oluyordu bakýþmalarý
Býraktý çiçekçi kýz kendini o anýn yumuþacýk sularýna
çözdü i mgelemini, zincire vurduðu hayatta kalmak uðruna
Bir an sanki dünya dönmeye baþlamýþtý baþýna buyruk
Sanki o andý kainatý bir baþtan bir baþa kateden
Ama çimdikleyip kendine getirdi adamý O dünya dedikleri,
her gün çekip çeviren;uslandýran, acýyla terbiye eden ,yola getiren,
Vurup her gün uyku tanrýsýný kana bulayan þafaklarý
Silkinip uyandý adam, acelesi çoktu,bekleyeni vardý,..
Üstü kalsýn dedi bahþiþ býraktý kalan bozukluðu,
Uzaklaþýrken adam, sindi yeniden dirim,o miskin kabuðuna
Ama yine de kýmýldayývermiþti kainat en ücra yerinde bile
Bir þey olmuþtu,belliydi,anlaþýlmayan bir neden ile
Adam gülü býraktý bir baþka kadýnýn avuçlarýna
Çok aradý genç kýzý o köþede bu bucakta sonra
Önüne katmýþtý,itip kakarak götürüyordu hayat onu
Hergün bir canýný verdiði dünyada derin bir nefes için zaman yoktu
Çiçekçi kýz görünmedi,o günden sonra bir sýr oldu,
Gül bir bardakta sarardý,soldu,kurudu defterde,unutuldu
O kadar kýmýldattý ki kainatý çiçekçi kýz, yaþadýðý sürece
Gebe kaldý “üstü kalsýn”diye býrakýlandan bahþiþ niyetine
Hakan Ýpek
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.