Aþk, ölümün dudaðýna dokunduðunda, Yüreðimdeki zehir böceðini býrakýrým yeryüzüne, Uçup kötülükleri daðýtsýn diye, Son kez ayaklanýr umudumdaki, Bastýrýlmýþ yangýnlar, Ve son kez aðýtlar yakýlýr içimde..
Aþk, ölümün dudaðýna dokunduðunda, Gözlerimde eksik yaþanmýþ baharlar, Gülüþüm, çelimsiz ruhuma merhemdir. Mahçup ve sinsi oysa gönlümün konuklarý, Her birinin ardýnda býraktýðý, Gitmelerin tiz yankýsý..
Aþk, ölümün dudaðýna dokunduðunda, Ben gibi, geceleri uykusuz kalýr aþkýný yitirmiþler, Ýçimden, dýþarýya sürüklenir hayat.. Oysa bilirim, tenlere kazýnmýþ þýmarýk aþklarý, Her bir ruhta yalan kiracýlýklarý, Ve bilirim, insanýn kayýp hikayeler biriktirip sakladýðýný..
Aþk, ölümün dudaðýna dokunduðunda, Diner hýrslarým, diner kötücül arzularým, Ve bazen yurtsuz býrakýlýr sevdalarým, Sevgisi, yaralanmýþ çocuklar sarar dünyamý, Sevgisi bitirilmiþ inançlar, ýzdýraplar, Oysa yarým kalan yokluðun içinde, Benim hala aþk yüzlü çocuklarým var..
Aþk, ölümün dudaðýna dokunduðunda, Yeniklik ve hep gecikmiþlik birikir içimde.. Bütün eksikler toplanýr yüreðimde, Ödeþmeler boþlukta, ödeþmeler karýn aðrýsý, Ama bilirim ki nedense, bir yerlerde aþk vardýr… Oysa þimdilerde yýkým pusuda, aþklarýn arasýnda..