AMA SEN...

Ama sen...

Çekilmiþ pimi yüzünden bombanýn
Yüreðimi hep sýðýnaklarda kalmaya mahkum
Ýstiflenmiþ gönül azýðýmla
Tanýmadýðým bir annenin koynunda,
sükut ile beklemeye mecbur ediyorsun beni.

...
Durup dururken patlamaya yüz tutmuþ
Kimbilir kaç yýllýk yýlgýn saadetler
ananýn avucunda.
Sýmsýký tutamasa da yaþlý elleri,
Korur.
Belki, kimbilir, büyük olasýlýkla
Sen beni avutmasan da olur.
Ama bunu _ben_ bilmez.
Sýzýntý ýþýklarda gönül kör olur.

Ýcraya verilmiþ kollarýnýn geçici uykularýnda,
delinir vicdan.


...
Bir güneþ lazým,
ki mýsralar daha güzel olsun
Þakýsýn,
Susmasýn,
Sýðýnmasýn adý yok dehlizlerde.
Coþsun da alem duysun.
Gýbta etsin,
Sözlerin sunaðýnda.

Bir de...
Güneþi düþmesin diye baðlamak lazým.
Isýnýrken, ýþýnýrken yanmasýn yüzümüz.

Seyyah bohçasý olsun senin aþkýn
Alý al, moru mor.
Lakin, renklerin kalbi yorduðu da doðrudur.
Ben biliyorum.
Sen bilmiyorsun.


Hayat benim bildiðim gibi deðilmiþ
Senin bildiðin gibi hiç deðil,
Ama sen...
Bilmiyorsun.

Ateþin sabýrsýzlýðýnda yanacak
Pimi çeken ellerin.

Ama sen...


Eylül ’14




Sosyal Medyada Paylaşın: