Gecenin , Sel gibi ilerleyen karanlýðýnda, Tek tek kayboluyor tüm nesneler. Gömülüyorlar yalnýzlýðýn karanlýðýna.
Zifiri karanlýk bir dünyada, Küçücük bir kývýlcýmsýn sanki. O , dokunduðunu küle çeviren, Yýldýrýmlarý arýyor insan.
Ve bir kývýlcým düþüyor yüreðime. Yüreðim kör , yüreðim ateþ. Baþ kaldýrýyor tüm geceye. Kül ediyor karanlýðý meskeninde.
Þüpheye düþüyor yaþama isteðin. Ve ayrýlýyor bedenin ruhundan. Tamda bu kadar anlamsýz olmaz derken, Güneþ yeniden doðuyor ufuktan. Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Ozan Vural Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.