“Yalnýzlýk saðýr ve kör arkadaþlýktýr
Sahibini mum gibi eritirken
Bakýþlarýn ufkunda baþlar
Yaðmurlarla çoðalýr göðünü”
Sundu sevmesini kararlý kavgalarýyla
Kaç kuturluk gövdesi varsa koydu
Endamýný esirgemeden
Etini buluþturan olmayý dilemedi
Sevdasýnýn hükmünce kaldý kalbi
Yalnýz ve umutlu
Sükuneti almadan yanýna
Ama sessiz ve kimsesiz yürüdü
Gençliðini tasalanmadan
Takýlmadan mazeretlere
Sözü ölmedi hiçbir zaman
Sözün emanetçisini öldü
Sözle yudular ilkin
Sözle akladýlar mevkisini
Aþkýna üþenmeden sevdi ya
Yerinde eþkýyasý oldu
Uluorta meydanlarda
Mihneti bilinmeden sustu hep
Koyu bir sabrý sürdü cephesine
Yandý kül oldu dumaný tütmedi
O “yalnýzlýktý”