BABAM...

(Ayrýlýk yaþayan bir aile ve kýzýn babasýna olan özlemi annesi ve onun ailesi tarafýndan kötü ilan edilen ve asla babasýna kavuþamayan bir kýzýn hikayesi)

Baba dedi gözleri dolmuþtu,
babasýnýn bu haline çok üzülüyor ama elini uzatamýyordu
herkes babasýný aþaðýlýyordu,kötülüyordu,

babasý dünya tatlýsý ve asla kötüde deðildi, biliyordu
babasýný çok seviyordu
izin vermiyorlardý ki baba desin diyemiyordu
zaman geçirsin geçiremiyordu
elinden tutsun tutamýyordu
yanýnda bulunsun bulunamýyordu

babasýzlýk çok zordu
varken ulaþamamak daha zordu
varken dokunamamak can yakýyordu

Bir gün kimseyi dinlemeyecekti
karþý gelen bile olsa takmayacaktý
babasýna gidecek babasýna koþacaktý
Nedendir kimsede karþý çýkmamýþtý,
babasýna koþtu nefes nefese kalmýþtý
babasý uzanmýþ yatýyordu
baþucuna oturdu,


“Babacýðým,
Ben geldim,
biliyordum sen hiç kötü deðildin
bu zamana kadar gelemedim özür dilerim
bak artýk yanýndayým
Bir daha asla seni býrakmayacaðým
Seni çok seviyorum babacýðým” diyordu

“bir þey söyle,
konuþ benimle,
bak sana çiçekler getirdim,
ben geldim babacýðým ben ben
affet beni ne olur” diyordu.

Ama babasý cevap vermiyordu veremiyordu

Baþladý aðlamaya içini çeke çeke,
gözlerinden yaþlar bardaktan boþalýrcasýna
Ne olur babam kalk ayaða cevap ver bana diyordu
bir taraftanda gözyaþlarýný siliyordu

Ama babasý mezardan kalkamazdý ki
çok geç kalmýþtý
ellerini kaldýrdý semaya;

“Allah’ým babama kötü diyenleri,
ona zulmedenleri,
bizi ayýranlarý sana havale ediyorum.
Babam babacýðým ne olur affet beni” diyordu

Mezara çiçeði koydu ve oradan uzaklaþtý.


Sosyal Medyada Paylaşın: