Hep efsunlu bakýyordu bilge gözlerin Damýtýlmýþ mutluluklarýn gölgeliðiydi aþk Þarap saðardýn geceleri, düþle karýþýk Yosun bekasý gözlerin ýþýrdý uzak çöllerden Ben yoklukla tokluðu deðiþ tokuþ ederdim Bir yorgunluk telvesi gibi sýðardým içine Bezirgân bakýþlarýma dünyalarý verirdin
Hayatýn matrak bakýþlarýna hüzündü duruþum Dalgayla seviþen rüzgârýn hazin yalnýzlýðýydým Çaðlarý silkelerdik birbirimize yürüdüðümüzde Sesimiz kýrýlýrdý yapraklar yerlere düþtüðünde Kendimizle örseli bir düþün ýslýðý olurdu sevda Sen canýndan can koparýp hep bana verirdin
Yýrtýk çýðlýklar ülkesini geçerdik biz kimi aþkla Dizginleri kopmuþ bir hayatýn sevdalý yelesiydik Zamanýn kapsülleri patlardý birbirimizi özledikçe Yiterdik buzdan yeni arýnmýþ boz topraklarda Karanlýk denizler gibiydi bazen yalnýzlýðýmýz Bütün çiçekler menekþe olurdu kadýn ellerinde Sen sevincin ve umudun destelerini bana verirdin
Ruhundan bal saðar, özleme karýþtýrýrdým ben Ruhumdan arýndýrdýðým sözcüklerle þiir dokurdum Umurumda bile olmazdým kimi aþkýn labirentinde Korkular ölümlerle seviþirdi hayatýn ýrak çöllerinde Bir yaným kaynayan kazan, diðer yaným aþktý sende Hep baþkalarýnýn mor acýsýydý umarsýzca çektiðimiz Sesinin benliðimi saran þefkatiyle sen benim sevimdin
Selahattin YETGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
Selahattin YETGİN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.