ŞİMDİ,VADESİZ UMUTLAR BİÇİYORUM PAYIMA....
Sesimi duyan yokmu ?
Ya da,artýk beni seven biri ?
Ýç sesimin yankýsýmý bu duyduðum,
Kimsesizliðimin çaresizliðin de,
Cehenneme kovalarla su taþýyorum bu gece,
Boyumdan büyük küfürler düþüyor günceme,
Ölüm elbisesini sýrtýma geçireli beri,
Dilimi suslara býraktým sessizce...
Sesim duvarlar da kýrýlýyor ayaklarýma batýyor kýrýklarý,
Laf kalabalýðý yaptýðým günlerin, boynuna doluyorum yaðlý urganý,
Artýk bitti diyorum,bitti
idam ettiðim geþmiþimin,yüzüne haykýrarak...
Ekim hüzünleri, penceremin pervazýn da homurdarken,
Tahta kurularýnýn kemirdiði yalnýzlýðýmý, kim teselli edecek þimdi..?
Biliyorum,feryatlarým hiç bir anlam ifade etmiyor artýk...
Onca yýl nasýl bekledi seni bu gönül,
Gözlerine bakýp geleceðin planlarýný yaparken,
Ardým da kalan zemherileri unuttum...
Anýmsýyorum,daha dün gibi herþey,
Yoksa koca bir asýrmý geçti üzerinden,
Hasan’ýma telli duvaklý gelin oluþum,
Ýstemiþ vermemiþlerdi,sarhoþ demiþlerdi,
Misal,beni rezil edermiþ dünyaya,
Eli boþ dönülmüþ,sýrtý kahýr yüklü geçen yýllar ...
Sonra bir gece vakti hasan,
Göðüs kafesin de büyüttüðü cesaretini,
Saldý yüreðinin kapýsýna nergiz’in
Sevdayý þerbet niyetine içti yürekler,
Vakit gece, saat korkuyu mutluluk geçiyor,
Kaçmak,iki ucu keskin býçak,
Aðýr bedeller ödetiyor...
Ekim hüzünlü bulutlarýyla,
Köyün göðünde dolaþýyor kýyamet,
Ha koptu, ha kopacak...
Sonra, elleri tek avuçta birleþen kundak oluyor aþk,
Peþinden atlý koþturan yýllarýn getirdikleri ise hiçlik,
Ekim, bütün hüznüyle nabýz yokluyor,
Kaldýrýmlarýn yaprakla örtülü esaretinde...
Bir çok þeyler köreltiyor yeþermek zorun da olan yanlarýmý.
Geçmeyen tek þey yürek yarasý ve aldatýlmýþlýðým,
Yaþamýn hangi kýyýsýn da durduðunun önemi yok diyor
Ömrümün arka bahçelerin de oynayan çocukluðum...
Þimdi,vadesiz umutlar biçiyorum payýma.
Yýllardan beri bir çocuk verememiþliðin bedeli.
Helga’nýn aynada ki sülüeti ve gözlerinde ki iþve,
Ruhun da tarif edilmez bir çalkalanma,
Yüreðimi kavuran bu kýskanma, ötelere gitmeden ufalanýyor.
Nergiz, þimdi helga’nýn kumasýmý oldu..?
Bir türlü utancýmý yýrtamýyorum.
Gönlündeki nasýrlý korku birdenbire depreþiyor.
Aþkla giriþtiðim savaþta, artýk gücümü yitirdim,
içimden, geçmiþin üzerim de býraktýðý düþ kýrýklarýný kusuyorum...
Susturulmayý bekleyen çýðlýklarým,
Yýllardýr solum’da sakladýðým vadesiz umutlarým,
Gözlerim hala keþfedilmemiþ bir ölümün kýyýsýnda geziyor.
Ýþte gidiyor oturduðum yerden kalkýp kendi yüreðine,
Ve anlýyorum ki,
Geçmiþin izleri , geleceðin getirdikleri ile aþýlmýyor.
Kurgulanan sahnede oynadýðým rolüm
sadece o sahneye bir dekor olarak kalýyor
Ve ben artýk gidiyorum....
Elveda hayat....
Peri Feride ÖZBÝLGE
25.10.2014
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.