SON MEKTUP....

hüzünle yoðrulan bir sabahýn alacasýnda almýþtým,
bitirilmemiþ yarým kalan hasretlik mektubunu..
bembeyaz satýrlara çizilenler
incecik bir dudaktan dökülün
son veda hutbesiydi..

okudukça her karesini,
diþlerimle dudaklarýmý ýsýrýrcasýna kanatýyordum
sonra
þaþkýn gözlerim buðulanýyordu,
bardaktan boþalýrcasýna yaðan yaðmur gibi dökülüyordum..
ah!!o yüreðim ne hissetti biliyormusun?
bir bekçi köpeðinin ansýzýn havlamasý gibi
atýyordu.
her atýþýnda
ölümün insaný tuz buz eden o soðukluðunu hissediyordum..
en çok ta ona acýmýþtým....ona...
yüzümün halini görseydin,
’’bu dehþetli halin ne’’ diyerekten içlenir
bir þimþek gibi parlardýn...eminim..
çünkü;
yüreði aðzýna gelen bir adamýn yüzüne dönmüþtüm
caným çok sýzýyordu
çok!!!
bir bilsen...bir bilsen....
keþke herþeyimi verebilseydim sana
ama çok geç artýk...gerisin geriye dönüþlerin fayda etmediðini çok iyi biliyorum..
zaten senin olmadýðýn bir yerde,
yaþam bir baþ aðrýsý
ölüm bir kurtuluþtur benim için,
sssizce kendimi karanlýða gömerken.......

Sosyal Medyada Paylaşın: