Dünyanýn dört bir tarafýna sevinçle geldin
bin bir çeþit çiçek gülümsüyor hayata
ben kederdeyim kan aðlýyor yüreðim
bir uçurum kenarýna tutunmuþ kalmýþým
küskünüm bahar
papatyalar gülümsese de
sevgi daðýtsa da kelebekler
nazlý bir çocuktur hayat aðlar içimde
sen sevinci öpüyorsun dudaðýndan hayatýn, ben kederi
senin sevincini seninle paylaþamýyorum
topla git çiçeklerini gönül bahçemden n’olur
kýymetini bilecek günde deðilim...
üzgünüm bahar
rüzgârýn devirdiði aðaçlar gibi köksüzüm
çiçek açsa da her yer
neþe saçsa da maviler
içim dýþým þiir yarasý iþte
yüzüm hüzne, hüzün yüzüme sinmiþ
güz acýsý çekiyorum
kirpiklerime saklasam da yaðmurlarý
sel olup akýyor içime gözlerim
küskünüm bahar
topla git çiçeklerini gönül bahçemden n’olur
kýymetini bilecek halde deðilim
üzgünüm bahar
ruhum yetim, kirpiklerim nemli
utanýyor hayat gözlerimin kederinden
bir aynadýr yalnýzlýðým bakýp bakýp delirdiðim
ne sedef sedef açan nilüferler
ne kanatlarý tülden fildiþi kelebekler
ne de dað kokulu sabahlar avutur beni artýk
öldürdüm içimin gülen yanýný
bütün sevimçlerim hüzne boyandý
dinmiyor içimdeki fýrtýna
kýrgýn, çok kýrgýným bahar
topla git çiçeklerini gönül bahçemden n’olur
kýymetini bilecek halde deðilim
caným çok sýkkýn bahar
sevinci hýrpalanmýþ bir çocuðum
yüreðimde yaz gülüþleri taþýmýyorum artýk
bulutlar giyindim gözlerim ýslak
içim dýþým yaðmur yarasý
hep kahýr rüzgarlarý esti üstüme
hayatýn yarasýný gördüm, bahtýn karasýný
lal oldu dilim anlatamam
yalnýzým, dilsiz ve saðýr
gurbet kokan bir hayatým var
bütün sevinçlerden soyundum, kederler giyindim
yorgun, çok yorgunum bahar
topla git çiçeklerini gönül bahçemden n’olur
kýymetini bilecek günde deðilim
üzgünüm bahar
dert acýsý boynumda
yaralarým var inciten
hasretlik dað gibi oturmuþ yüreðime
gözlerimde aydýnlýk, saçlarýmda yýldýzlar yok artýk
ne gelin gelin gülen gelincikler
ne de mor gülüþlü menekþeler avutur beni
kýrýldý Ýçimin kar beyazý, düþ martýsý
ölümlü bir hücredeyim þimdi, önümde bir kalem boyu hayat
hangi iklimin aðacýndan geldim bilemem
yaprak yaprak düþüyorum hayattan
küskünüm bahar
kederimi sýr gibi saklýyorum içimde
yalnýzým binlerce insanýn arasýnda
derdimi dökecek bir arkadaþým yok
üzgünüm bahar
nefesim aðýt kokuyor
kaçsam bu dünyadan gidecek baþka yerim yok
nice karlý daðlar aþtým
bir ömür gurbetle savaþtým
kimi gün tok kimi gün açtým
böyle ezik, böyle kimsesiz ve dilsiz
sorma boynumun büküklüðünü
kederimle baþbaþa býrak beni
açmasýn bir daha çiçeklerin gönül hanemde
kýymetini bilecek günde deðilim