diyarbekir.
Doðunun en son istasyonunu biliyor musunuz?
Kadim yalnýzlýklarýn sýr gibi gizlendiði o en son istasyon.
Acýlarýn ve mutluluklarýn biteviye gizlendiði o en son banliyö.
Bazen bir mavi trenin siren sesiyle,
Bazen de bir kara tiren gibi
hayatýnýzdan habersiz geçen o yalnýzlýk.
Bileniniz vardýr elbette.
Hani öyle dediðime bakmayýn
Çoðunuz gelip gittiniz biliyorum
Kiminiz bavulunu alýp topladý
hepten geldi,bir daha gitmedi,
Kiminiz daracýk sokaklarýnda bilye oynayan
yanýk yüzlü çocuklarýna birikmiþ tebessümler býraktýnýz geçerken.
fötr þapkalý yaþý geçkin bir adamýn elini Kürtçe sýktýnýz.
Kürtçe bir melodi dinlediniz aðzýndan
Ve sonra içinize öyle iþledi ki
bu yüzlerce yýllýk yalnýzlýk
Bu hüznün türküsü
Gittiðiniz yerde hiçbir zaman unutmadýnýz.
Bende unutmadým týpký sizin gibi.
Henüz küçük bir çocukken
kurþunla harmanlanmýþ
beden taþlarýnda gezerken
anlamaya baþlamýþtým bu istasyonun
nasýl da kadim olduðunu.
biraz daha büyüyünce
garipsediðim uzun saçlý
seyyah rehberlerin peþine takýlýrdým.
takýldýkça bu kadim kokuyu ilmek ilmek
içime iþliyordum.
Ýþledikçe bu yazgýnýn yalnýzlýðýný daha iyi anlýyordum.
Þimdi ne zaman bu duyguyu hissetsem
Bir diyarbekir takýlýr umutlu þiirlerime…
ekim/2014
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.