BAHAR GÖZLERİNDEN DÖKÜLÜYORDU HAZAN YAĞMURLARI....ŞİİR & YORUM Bülent ARI

Nefesindi, odamý nilüfer kokusu gibi saran
belki de gecenin bir yarýsýydý
zifiri karanlýklarda
boðazýma düðümler atan
gözlerindi penceremi Ay’ýn gözlerine prangalayan
soluklarýndý aramýzdaki ateþi ortaya çýkartan
tenime dokunuþlarýndý
sanki lodos rüzgarý gibi esen

yüzündü düþlerimde görmek istediðim tek þey
ellerim aðlamaklý, parmaklarým sana mahkum
seni yazýyordu ilmek ilmek gözyaþlarým
sancýyordu þimdiye kadar hiç sancýmayan yüreðim
kirpiklerimin arasýna yerleþiyordu yalnýzlýk

bir zeval geldiðinde baþýma
sensizlik korkularým artýyor,
öylece beklemek için susturuyordum kalbimi
yüzünde seyrediyordum alem-i hüznü
koca bir sessizlik yaþýyordu içimdeki sensizlik
sefil kaldýrým taþlarýný çizerken bakýþlarým
bana arkadaþ gibi görünüyordu
feri gitmiþ sisli sokak lambalarý

dört gözle beklerken
kiraz mevsiminin beyaz çiçeklerini
eriyip çamurlara bulaþýyordu
eteðimden dökülen çakýl taþlarý
gözüme deðen her þey
bana yabancýlaþýrken
içime hüzünle doðan
güneþi uðurluyordum kendimden
sensizlikle boðuþan yürek þehrim
ayazlarda üþürken
bahar gözlerinden dökülüyordu
hazan yaðmurlarý

bir damla yaðmura muhtaç iken
yalnýzlýk sokuluyordu damarlarýma
ben hala bir sarmaþýk gibi
dallarýna sarýlarak uzanýyorken sana
içimdeki sessizliðin vurgunuyla her þafak vakti
hiç alýþamadýðým, hiç tanýmadýðým bu izbe þehirde
bir ateþ yýðýntýsýnýn sahilinde
dalga vuran taþlara oturup
sana varmaya çalýþýyordum naif soluklarýmla
güneþ doðup vurdu mu ýsýsý çatýlardaki çiylere
gökyüzünün sancýlarý deðerdi cam göbeði gözlerine

Ve eylül gelip de
hazan düþen þarapla içerken beni
sen diye sýzlanýr durur
duvarlara vuran siluetim
yavaþ yavaþ yalnýzlýða alýþýrken gözlerim
uçuramadýðýmýz uçurtmalarýn kanatlarýna yapýþýrdý
soluklarýmla sana gönderdiðim ruhum

ve son bulacak
böyle sensiz sessizce geçen
bu ömür,
bu hayat
bu gözlerim seninle solacak
bu yürek seninle eriyecek
seninle bitecek....
10.10.2014
Bülent ARI/GAZÝANTEP

Sosyal Medyada Paylaşın: