Sensizliğim

sönmüþ göz yaþlarýyla yýkýyorum
toprak kokan intiharýn ölümcül tuzaklarýný..
günahsýz çocuklar gibi,tertemiz melekler gibi.

ilmik ilmik k/ördüðüm yüreðime
özlem deðil de neydi?

kimseler bilmezken cevabýný
deniz bilirdi.
daha ben baþlamadan anlatýyordu sonunu hikayenin,
sonsuza kadar susturuyordu beni.
çiðnemeden bütün bütün yutardým kelimeleri..

ne zaman anlatmaya yeltensem
alnýmýn ortasýndan vuruyor beni kurþun bakýþlarýn.
dudaklarýmdan yaprak yaprak cesetler dökülüyor.
yedi katlý göklere duyurmak istesem sesimi
kendi yüreðime hapsoluyorum sebepsiz !

gün tutuluyor,
karanlýklar dökülüyor bulutlardan
simsiyah bir renk ,
acýlarla beslenen bir hortum gibi yutuyor bütün evreni.

se(s)nsizlik öyle derine saplýyor ki parmaklarýný
gidiþlerinin paronayasýnda ne aðzýmý açabiliyorum avaz avaz
ne de hýçkýrýklarý yutabiliyorum ses çýkarmadan..

gölgeler çekiliyor baygýn sokaklardan,
herkesin yarý ölü olduðu o vakitlerde
kan çanaðý gözlerim.
püskürüyor yanardaðlar gibi
ateþ damlýyor kirpiklerimden.


ve güneþ dönüyor gittiði yerden.
iyice sarpa sarýyor yokluðun.
ben üç noktaya dönüþüyorum
kabulü olmayan dualar gibi.

artýk öðreniyorum ki
dünya cehennem çukurlarýndan bir çukur
gece doðan gündüz batan hayalince
altlarýndan ýrmaklar akan cennetim..

sesleniyorum yoksun.
uzanmaya çalýssam yoksun..
bin kez daha yarým
yarsýz býrakýyorsun...


imkan/sýzým

elif topal


(elif gibi/kutup yýldýzý yayýnlarý 2BÝN13 )


Sosyal Medyada Paylaşın: