Şekerle Çizilmiş Yollar

Þekerle çizilmiþ seksekten çýkýyorduk,
çocukluðumun kýrýk
dizine tutunup.
Oysa kimseye göstermemek lazýmmýþ
sakat yanlarýndaki sýzýyý.
Yer bildirimi yapýnca, ilk oradan
geliyormuþ öldürücü darbe.

Kadraja tek kare düþüremeden saydýrdýk sekseði;
bir, iki, dört, beþ...
Onun inanmadýðý,
benim Hak’kýmýn hakkýydý ortada kalan.

Þekerden yapýlmýþ hayatlarý vurunca yaðmur,
oturup iki çay söyledik; adam gibi demli, hatun gibi ince
belli...
Adýmý kaç heceye bölsem de çaresizdi dillere.
Tanýþamadýk....
Diller, çaresiz kalýnca kabullenilmiþ sýðýnak kelimelerdi.
Beni anlatacak sözlerin iflasýnda sarýlmýþtým kaðýt kaleme.
Biliyordum, "Anlamýný anlatamadýðýmýz anlamsýzlýklar"
hep kürtaj masasýnda hortlamýþtý, tam da kurtuldum
derken...

Ýþim olmazdý kelimelerle.
Öðrenmiþtim, þairlerin fahiþesiydi martýlar.

Gidelim, dedim.
Gidilebilecek yerleri arkama alýp, en
olmaza.
Morfini tam da damardan verip, kendimden
kaçmaya kestim bileti, mümkünmüþ gibi....
Halbuki tüm biletlerimin ucu yýrtýktý benim.
Tüm seferlere
geç kalýnmýþ, her garda unutulmuþ valizdim.

Karþýmda sessizce oturup gözlerime asýlmýþ, kendini
kurutmaya çalýþýyordu geçmiþinden.
Çantamýzda geçmemiþ yaralarýn ilaçlarý dururken,
nefessiz kalmamak elde miydi?
Dozunu fazla kaçýrdýðýmýz umutlarlarýn komasýnda,
bakýþlarýna gömüldüm;
ne çok þeydi...

Üstü örtülmemiþ, kafayý üþütmüþ hayallerimin maduru,
kimliðimi sorgulamaya çalýþýyordu.
Yazýlmamýþ yanlarý bulmak zordu elbet,
kolaya kaçmak
isteyenlere sunulacak pasaportumsa herzaman
masadaydý.
Ama bu ona göre deðildi.

Bilmiyordu; adýmýn tersine bir hayatýn içinde kökümü
terlettiðimi.
Bilmiyordu; insanýn doðduðu vakit, sadece ölümüne atýlan
bir baþlangýç imzasýydý.
Bilemezdi; nereli olduðumu.
Aslýný korurken kayýp düþen, düþmanlarýný kendi kanýnda
taþýyan bir ülkeydim.
Kime neydim, kimsenin kimi, kimliksiz bir kimliktim,
dahasý ne?

Bilmediðim adreslerde, bilmediðim insanlarla,
bilemediðim
kaderlerin kesiþimine yürüyordum.
Doðduðum adreste, tanýdýðým insanlardan gördüðüm
zararýn zerresine ihtimal yoktu orda.
Sadece
hissediyordum...
Benim hislerimden baþka mal varlýðým yoktu kayda
düþürülecek.

Adýmý ezberden geçip,
uzattým kaderimin haritasýný
boynuna.
Yangýn yeri, kendini izleyemez aynalarý yanmadan.
Yandýkça yaktým, izledim yangýndaki yerimi;
ne çok kan
damlatmýþým ardýma...

Gözlerinde saklý binlerce kozayý o göremiyordu.
Aynalar
gösteremezdi ona benim gözümü,
onda gördüðüm cenneti.
Varlýðý yangýn yeriydi tam da.
Ama gitmem lazýmdý,
ardýmda daha fazla kan damlasý býrakmadan.

Bekareti bozulmuþ hayatlara nikahlanmýþken,
yalnýzlýðýma döndüm
kayýp düþüp....
Þekerle çizilmiþ yollar
çoktan erimiþti yaðmurda.




Gülþen Mavi








Sosyal Medyada Paylaşın: