Hakikate beş kala

Toprak örtünmüþken beyazlarýný
Ölümün buðusu kalmýþtý penceremde
Gün ve gün tuttuðum defterim
Yazarken son mýsrasýný
Vakit hakikate beþ kalaydý
Sardý beni zor bir düþünce
Tek bir sigaraya daha vakit var mýydý
Yoksa zifir kaplý ciðerlerimde
Tek bir kelimelik nefesim mi kalmýþtý
Ýçime çektiðim hava
Beni daha ne kadar yaþatýrdý
Ömrümce gördüðüm kapýlardan
Ýþte biri daha kapalýydý.
Koþtum delice bir fikir aldý beni koþtum
Bütün saatlerin pillerini söktüm yuvalarýndan
Nefesimi tutmuþ geriye dönüp bakýnca
Masamda yanan mum
Bende hakikati uyandýrdý
Yolculuk hikayem son þeklini aldý.
Çýplaklýðýn kýyafetlerini giyinmiþken
Vücudum örtündü beyazlarýný
Bilmem kaçýncý kez
Beyaz ve soðuk bir taþta
Kaldý bir yolcunun hatýrasý.
Münker Nekir melekleri ararken beni
Gördüler ki güneþe gitmekteyim
Þaþmadýk dediler bu haline
Hep aynýydýn sen deyip güldüler halime
Benim suçum yok bu iþte
Her sabah gözümü kamaþtýran o iþte
Derken bir hal aldý beni hatýrladým
Masamda rüzgara karþý sönen mumu
Tekrar tekrar yakmýþtým
Peki gök yüzündeki mum kime aitti
Bu soruyu sormamýþtým
Güneþin parlaklýðýndan kendimi alýp
Ayaðýmýn altýndaki tohumlara bakamamýþtým
Bir ömür gördüðüm sandýðým dünyada
Bir ömür kör yaþamýþým.

Sosyal Medyada Paylaşın: