Gün bitince sende bitersin onunla beraber
çekilip köþedeki koltuða yýðýlýrsýn
yorgunluk çöker
gözlerin dalar pencerenden yansýyan yýldýzlara
yalnýz kaldýðýný o zaman hissedersin
etrafýna bakýnýrsýn çaresizce
tutacak bir el
bir ses
bir nefes ararsýn
odalar boþtur
sessizlik ve soðuk vurur yüzüne
griye boyanmýþ duvarlardan
baþýný yaslar izlersin karanlýk gökyüzünü
kimse sevmiyordur seni bilirsin
yalnýzsýndýr hayatta
ne acý bir gerçek aslýnda
hani seviyorum diyenler nerede
öyle çok özlersin ki sevilmeyi
bir tenin sýcaklýðýný
bir yudum muhabbeti
için çekilir de söyleyemezsin
içten içe aðlarsýn
böyle bir gecedeyim þimdi
yine hayaller gözümün önünde
piþmanlýklar dilimde
sevgin ise hala içimde...
27.09.2014
RASÝM YILMAZ