Dağınık...

’Ruhunu ütüsüz ve buruþuk gezdirmeyi sevdiðinden hiç bir zaman düzgün bir insan olamadý’(didem madak)
dersin beni sorarlarsa þayet bir þairin dilinden.
Saçlarý daðýnýktý, masasý, kitaplarý, kalemleri, kelimeleri
ve o daðýnýklýðýnda mutluydu...
Güzel yaný nedir bilir misin daðýnýklýðýn
her an sevdiðin renkteki kaleminle ummaddýðýn anda burun buruna gelir mutlu olursun,
sevdiðin bi eþyanýn varlýðýný hayat karmaþasýnda unutup
daðýnýklýkta yeniden keþfeder yine mutlu olursun.
Toplu yerlere insan uðramamýþ gibidir ya hiç,
hayat durmuþ gibi
daðýnýklik parmak izlerini taþýr oysa birilerinin.
Bu yüzden ben senden sonra daðýnýk býraktým
içerimi, dolabýmý, masamý ...
masamda kalemine rastlarým belki,
dolabýmda resmine,
belki de birgün içerimdeki sana
bilirsin bayýlýrým hoþ tesadüflere
ve bu ara öyle ihtiyacým var ki onlara...
En daðýnýk yanýmda kelimelerim
o yüzden her rüzgarda þiir olur sana çarpalar,
farketmem o kargaþada uçtuklarýný...
Daðýnýk kalmalýyým
en azýndan sana rastlayana kadar
içerimdeki daðýnýklýkta,
sonrasýný sen zaten toplarsýn...
(Hazal)
Sosyal Medyada Paylaşın: