Tanrýsýz þehirlerin Öksüz çocuklarý kadar yalnýz Susuz çöllerin kuraklýðýnda Kavrulurken zaman Görkemli hiç olmadýðý kadar Sükûnetin arkasýnda Sýðýndýðým o kof ve tarumar Yoksunluk, yokluk Var olmamýþçasýna.
Sarnýcý o boþ kuyunun Kalbimdeki o kof yalnýzlýk. Ýsyanýn biri bin para Sýðýndýðým o kara gölge Dipsiz o yanký Ses vermeyen vefasýz yârin Gizemli tabiatý.
Aðýtlar yaktým bin kez Savruldum rüzgârýnda En uzaðýnda, en yakýnýnda Emsalsiz sayýsýz iz…
Sayýsýz kere Tutulmuþken yaðmura Defalarca tutunmuþken hayata Hadi kýrýn, savurun dallarýmý Yakýn, yýkýn içimi Sýzýsý geçmez yaralarýmý Daðlayýn bir kez, bir kez daha Kývranýrken ölümün sancýsýyla.
Mola verdim düþlere Emsalsiz bir mola, Ses getirdim o sükûnete Soluksuz kaldýðým Ýzbe, metruk köþelerde.
Arka bahçesi þu savruk ömrün Kývýlcýmý yetti ilk kez Aþka düþüren o bakýþýn Tükendi ihtimaller hiç olmadýðý kadar Hezimetine uðradýðým o düþ birikintisi.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülüm Çamlısoy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.