hayat iki ucu boklu bir deðnek gibi
hangi ucundan tutarsan
pisliðe bulaþýyor ellerin
eðer baþarabilirsen ortada durmayý
iþte o zaman bahar da sensin, güneþ de
mutluluk da sensin , neþe de
bilirsin
ben hiç sevemedim ortalarý
hiç sevemedim grileri
ve hiç sevemedim belirsizlikleri, belkileri
hep aykýrýlýklardan hüküm giymem
ve hep kelepçelenmem bir suçlu edasýyla hayata
iþte bundandýr
soytarý gülüþlerim var benim bahar dalýnda
çocukça kýrgýnlýklarým var yaðmurlara karýþmýþ
mevsimsizliklere kanat çýrparken olmayan kanatlarým
rüzgarlarla savrulmaya alýþmýþ
beynimin içindeki suskunluklar konçertosu çoðalýrken
bohçalayýp, sandýkladýðým çýðlýklarým var benim
gün gelecek
hepsini sokaða salacaðým
perçemlerimi tutuþturup kendi harýmdan
kendi yangýnýmda kül olacaðým
bakma bana öyle Kerem gibi
Aslý’n deðilim ki sana yanayým
bir akþam
bir balýkçý teknesinde bulunur
son kez sana yazdýklarým
mürekkebin hareli mavisinden tanýrsýn adýmý
ne öldüðümü bilirsin
ne yaþadýðýmý
ki zaten hep öyle olmadý mý
söylesene be caným
bakma bana öyle Kerem gibi
Aslý’n ve de aslýn deðilim ki
sana yanayým…
Sev_tap