konuþacak üç beþ kiþi kalmýþtýk
bir araya gelsek de zaten hiç konuþmazdýk
nuh’un tufaný gibiydi içimize attýklarýmýz
þimdilerde
onlar da gitti mevsimlerle birlikte
mavisi griye döndü gökyüzünün
eksiliyor ömrüm
ýtýrca bir acý oturuyor göðsümün üstüne
sanki dokunsam ufalanacak
yine havada özlem rüzgarlarý
þiir þiir bakýyorum uzaklara
hece hece soluyor
sarý günler birikiyor avuçlarýmda
karanfil kokan tüm sokaklar sana çýksa
namussuzum
saç diplerimden
týrnak uçlarýma kadar özlemediysem seni
faydasý yok hiçbir tesellinin
sevincim de sen hüzünlerim de
dindirmeliyim bu aðrýyý
gelmelisin
bir eylül gecesinde