Kalabalýk içinde giden Bir ben yalnýzým. Yalnýzým. Yok, oldu, yanýmdan yürüyen dostlarým. Hayalet gibiyim Ben, düþler düþünceler içinde.
Hani, o eski dostlar Hani o, hal hatýr soranlarým. Birer, birer yok oldular, beni yalnýz koydular. Yalnýzým þimdi. Gözlerimin önüne geldi’ de o dostlar Beni aðlattýlar.
Ýçimde yalnýzlýðýn acýsý Kadere boyun eðmemiþim, bu alýn yazýmdýr dememiþim Savaþmýþým. Fakat kaybetmiþim kadere karþý savaþý.
Kalabalýk içinde yalnýzlýðý yaþýyorum Gülüyorum, eðleniyorum, lakin içimden aðlýyorum. Kimse bilmiyor bunu. Oysa ben, yalnýzlýkla paylaþýyorum aþký.
12 Eylül 2014-09-12 Ahmet Yüksel Þanlý er
Sosyal Medyada Paylaşın:
a.yüksel şanlıer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.