AYRILIK

"aþkýn bir rövanþý yoktur sevgili
ya kazanýrsýn,
ya kaybedersin..."
-ben kaybettim
-ya sen...

þimdi sen biz/sizliðin coðrafyasýnda
aþkýn kurak sevda çöllerini adýmlarken...
ben yaðmura hasret bir toprak gibi
kokuna hasret yaþýyorum bu kentte...
yeni yetme çocuklarýn gülüþlerinde boðuluyorum
sen sahte aþklarda sevdaný yaþarken...
ve elinden oyuncaðý çalýnmýþ bir çocuk gibi
ne yapacaðýný bilmez bir þekilde dolaþýyorum bu sokaklarda...
oysa ben seni seviyordum
uzak kentlerde sevgililer ayrýlýrken
bir intiharýn yakasýna yapýþýrken genç aþýklar
ben hala seni seviyordum, ya sen...

ben seni senle bir ’an’ yaþamaya niyetliydim,
seni sensiz bin ’yýl’ yaþamaya deðil
deðiþmiyordum gözlerime deðen o gözlerini hiçbir dünya hazinesine...

ben mecnunun gözleriyle baktým oysa
bana leyla gibi görünen o endamýna
bu kimsesiz caddelerin en yalnýzý
bu sarhoþ mevsimlerin en aþýðý
bu lanetli sevdalarýn çarmýha gerilen isa’sý
ben miyim söyler misin
buram buram aþka, merhamete, sevgiye hasret aþk budalasý..

ölüme yakýn yürüdüm sana
belki anlarsýn, koþarsýn diye bana
koþmadýn,
düpedüz kaçtýn bu sevdadan...

sahi hani hep kýzdýðýnda,

’aþk olsun’ demiþtin ya
ben aþ(ý)k oldum,
sen ayrýlýk...’

’ZEKÝ ALTIN
Sosyal Medyada Paylaşın: