Taksim anýtýnýn dibinde oturuyorum
demir parmaklýklara.
Ýstanbul’u yeni öðrenen her yabancý kadar þapþalým.
Gün güzel baþlamalý benim için,
dudaðýmda gene gülümsemeler belirmeli,
kendi özüme dönmeliyim, benliðimi bulmalýyým.
Gözlerinden gönlüne akmalý, göz yaþlarýnda boðulmalýyým.
Bakla falýna bakayým mý, diye geliyor kadýn.
Bakmýyor, vaz geçtim, diyerek.
Gönlü kör olasýca!
Kötü bir þey görmüþ olmalý.
Fallar yalan söylemez.
Ölüm uykusu çok derin.
Keþke annemle vedalaþabilseydim.
Ayine davet etti cümle müntehir;
sesim çirkin olduðu için itibar etmedim.
Davete itibar gerek.
Biber gazý sýkmalarý,
tazyikli su sýkmalarý,
dayak atmalarý ve tabii ki, öldürmeleri
þebeklerin tekâmül etmiþine tanýnmýþ haklar.
Çocuklar öldürülmediðinde ‘gezi parklarý’ güzelleþecek.
Ýçimdeki telaþ direniþim.
Günbatýmýnda haylazlýðýmdan saklanan
rengarenk misketlerimle doldurdum kefenimin ceplerini.
Çokluk somurtkan çocuklar geldi.
Yüzünde gözlerim, kaybolmuþ bir çocuðum aðlamakta.
Kýrkikindi inince karanlýða arýnmadan pustular koynumda.
Tüm sabiler toza, çamura bulanmýþ.
Üþürler güneþsizlikle.
Gerçi þampuanýmýz da yok.
Güzlek damlalarý misketlerimi kýrdý.
Al bedenini git dediler cennete.
Bedenler için cennete daha var.
Çürüyen etleri onarmayý beklemeli.