Hayallerim, temayüllerim , tüm rüyalarým
gene çalýndý uykularýmdan.
Gecenin korkunçluðu ortasýnda
yemyeþil bir örtünün karanlýk gölgesindeyim;
her þeye raðmen,
uyumayý sürdürmek çabalarým gereksiz.
Öyle yorgunum ki,
pes etmeliyim,
teslim olmalýyým,
her kim teslim alacaksa, ona…
Öyle Azrail’e filan eyvallahým yok,
adam gibi biri olmalý teslim alan...
Bazen yaptýðým gibi
iskelede baðlý duran küçük tekneme ulaþmalýyým;
onun sakladýðý bir þiþe rakým ve oltalarým var.
Çok açýlmaya gerek yok,
þöyle beþyüz metre uzaklaþabilsem bile yeter,
anasýna sattýðým dünyasýna
þöyle uzaktan bakmak için...
Her seferinde bu son dedikten sonra tekrarlayan, böylesine umarsýz, gariban
ve kimsesiz hallerim çok oldu; evet…
Zavallý teknemin bu kaçýncý paylaþýþý yalnýzlýðýmý?
Ya denizin?
Kaçýncý kez teselli ediþleri beni?
Ýki kadim dostumla birlikteliklerimden
aðrýlý dönüþlerimi hiç sevmez kollarým,
küreklere asýlacak gücü yiter, biter.
Ýskele yanýndaki çay bahçesi bomboþ,
yitirmiþ ruhunu.
Oturursam bir kiþi olacak.
Biraz otursam, sonra da gitsem.
"Giderken vedalaþacaksak,
öyle karþýdan karþýya olmalý bu,
tükrük, salya öpüþmelerden hoþlanmam... "
Eskiler içinde kirli bir kadýn
üç kuruþ sadaka dilenecek her hal…
Belki de teslim olmuþluðumu teslim alacak.
“Teslim almaya mý geldin beni?”
“Hayýr. Teslim olmaya geldim.”
“Olmaz. Uyku tulumum tek kiþilik.”
“Sorun olmaz; üst üste yatarýz…”
Düþünüyorum da,
nasýl da zoruma gidiyor þimdi,
fermuarý bozulacak
ve içinden çýkýlamayacak
o uyku tulumuna onunla girmek…
Ben ömrümün sonuna kadar
aldatýlacaðým iliþkiler içinde olacaðým, belli…
Akýllanmam
sonuna ulaþamayacaðým bir kitabý
yazmaya kalkýþmam gibi zýrva.
Biliyorum. Çünkü, yaþýyorum.