Ben senin hiç görmediðim omuzlarýnda uyudum; Ben o uykularda; Uyandýðým vakit, hatýrlamadýðým düþler gördüm. Islak kaldýrýmlarda yürüdüm. Her sokakta adýný aradým. Çoðu zaman telefon kulübelerine çattým. Beni sana getirmeyen yollara darýldým. Öfkeliyim ! "O benim" diye, beni kandýran, Ýstanbul’u heder ettim. Umutlarýmdan kelepçelediler beni. Issýz, ýslak, sensiz gecelerde mahpus edildim. Kaç af çýktý kim bilir ? Muebbetimi bitirmedi benim. Yaðmur yaðdý tenimden uzak. Saçlarýna dokunan rüzgar; Ellerimden uzak. Hayatýmýn üzerine atýlmýþ binlerce çizik. Kütükte adým silik, Silik þimdim, geleceðim silik. Bir tek senli olan günlerim bildik. Öfkeliyim ! Ben Senin hiç görmediðim omuzlarýnda uyudum... Sosyal Medyada Paylaşın:
vahithakseven Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.