HAYAT VE ÖLÜM

Hayat ve Ölüm
“Ecel geldi cihâna
Baþ aðrýsý bahâne.”

Bu dünyaya gelip gelmemek elimizde olmadýðý gibi, zamaný gelince ecel þerbetini içip içmemekte elimizde deðil.

Zîra, her yapýlan yýkýlýr, her yeni eskir, her topluluk daðýlýr ve her doðan ölür.

Doðdun baþladý sarma, bir gün bitecek yumak
Hayat her an ölümle, iç içe akan ýrmak...

O halde hayat nedir?

Bu dünya hayatý, bir soru ile baþlar, bir soru ile biter. Ýlk soru; “adýný ne koydunuz? ”, Son soru; “merhumu nasýl bilirsiniz? ”

Rabb’im böyle yaratmýþ, gereklidir bir fâil
Rahimden ebe alýr, dünyadansa Azrail...

“Hayat, ezanla namaz arasýdýr.” Doðan çocuðun sað kulaðýna ezan, sol kulaðýna kâmet getirilir ki, geriye cenaze namazýn kaldý, “ona göre yaþa” demektir.

Baþka bir ifade ile “hayat, iman ve tebliðdir.”

“Ýmandýr o cevher ki, ilâhi ne büyüktür
Ýmansýz olan paslý yürek, sînede yüktür.”

Teblið ise, Allah’la kul arasýndaki tüm engelleri kaldýrmak, baþta nefis olmak üzere bütün kötülüklerle ömür boyu mücâdele etmektir.

Hayat, güzel þeyleri hayata hâkim kýlma çabasýdýr.

Bir hayat, baþka bir hayata asla “pusu” kurmamalý.

Ölüm yok olmak deðil, yeni bir hayatýn baþlangýcýdýr.

Ölüm, dostu dosta kavuþturan “köprü”dür. Kulu, yaratanýna o kavuþturur.

Ölüm, dünya meþakkatlerinden “terhis” olmak demektir.

Ölüm, iyilerle-kötüleri ayýran yol ayrýmýdýr.

Ölüm, ders almak isteyenler için en güzel “vaaz”dýr.

“Her canlý ölümü tadacak, ölüm ýrmaðý her eve uðrayacaktýr.”

Her insan bir kere ölür, bir daha ölmemek üzere...

Her þeyin bir çaresi vardýr. Fakat iki þey istisna: ihtiyarlýk ve ölüm.

“Madem ki ölümü öldüremiyoruz, kabir kapýsýný kapayamýyoruz” o halde o güne hazýrlýklý olalým.

Kabir ehli âdeta, kendi hal diliyle, “bizde gezerdik sizin gibi, sizde gelirsiniz bizim gibi” diyerek yaþayanlarý ikaz etmektedir. Hepimiz “Allah’tan geldik, yine O’na döneceðiz”,“Ana rahminden geldik pazara, bir kefen aldýk döndük mezara.” Bu dönüþ ya iman, ya da küfür yükü ile olacaktýr. Ýmanýn karþýlýðý cennet, küfrün karþýlýðý ise cehennemdir. Bir insan, ya bu dünyada temizlenecek, ya da cehennemde temizlendikten sonra cennete girecektir. Çünkü, cennet temizlerin yeridir...

Kimse bilmez o aný, eceli baðlamaz
Hayat dediðin ne ki, çabuk solan bir kumaþ...

Bir kiþi ölünce gerçekten “er kiþi” ya da “hatun kiþi” dedirtebiliyorsa o kiþi için, bu büyük bir rütbedir. Ýnsan vardýr doðar, büyür ve ölür.

Zâten hayatýn özü, “ölmeden ölmek, öldüðü halde ölmemek” demek deðil midir?

Ölünce insanoðlu, geride yoksa eser
Defteri rafa kalkar, kalemi ona küser...

Bir insan için, öldüðü zaman güzel bir miras býrakmak, belki de hiç ölmemekten daha hayýrlýdýr.

Akýllý insan, ölüme ve onunla baþlayan hayata hazýrlýklý olan insandýr…

Hanifi KARA (kayýnbabamýn yazýsý paylaþmak istedim ...)

Sosyal Medyada Paylaşın: