SEN YÜREĞİMİN DEVRİM ÇİÇEĞİSİN

eli kolu baðlý toz pembe duygularýmýn
mavisi denizin þimdi ne kadar uzaktýr,
savruluyor tüyleri martýlarýn darmadaðýn...


vahalarým, seraplarým kupkuru
alýp götürmüþ mü çöl rüzgârlarý
yüreðimdeki binlerce kumulu?!


hani benim palmiyelerim, hurma aðaçlarým
onlar olmaksýzýn ay ýþýðýný nasýl kucaklarým
hiç dinmeyecekti yaðmur, dallarýnda ýpýslak?!


neler görüyorum pencereden;
kasýrga sonrasý korunmasýz yeþillikler
oyun bitmiþ, çoktan kapanmýþ perde...


uyumuþum da uyandýrmamýþlar mý beni,
görünmüyor kimsecikler,
rüyâmýydý, gerçek miydi hani nerde?!
sargý bezinde yüreðim, kanýyor gül rengi...


son anýmsadýðým dimdik bir yol vardý
basamaksýz, düz bir beton duvar
taþ bile yok örülü, aþaðýdan yukarý...


yukarýdan aþaðý sel gibi akýyordu insanlar
ben ise korkuyordum,
baþkaldýrýyordum onlar adýna...


verin bir beyaz kâðýt
üstüne ne yazarsanýz yazýn,
imzalarým diyordum...

...
bu insanlara yazýk, yazýk
haykýrýyordum
uyanýnca nereden nereye geldim?!


bendim bir zamanlar yýldýzlarý yakan
her gece olduklarý yere asan,
demekki aþk,
sonu hayretle biten güzel bir masal;
nasýl da inanýyor gerçekliðine insan,
bir de sen bunu anlasan,
bir desende bin desen görürsün inan!


aþkýn suyu tertemiz karlardan erir
büyür birden damarlarýnda bir nehir
taþar bir deniz,
yalýçapkýný gibi havalanýr yüreðin
el deðmeksizin, özlüce, þehvetsiz
güzel olan her þeyi seversin...


aþk seni tanýmak,
seni tanýmak hüzün kadar güzeldir;
sen yüreðimin devrim çiçeðisin!


Þaban AKTAÞ
12.11.1998

Fotoðraf: Þ.AktaÞ



Sosyal Medyada Paylaşın: