slow bir şarkıdır ölüm

...



annem neden her gittiðin yere onu da götürüyorsun diyor
-bilmiyor ki korktuðumu-





bir cadde düþün Lucien
hangi þehrin olursa olsun ya da hangi mevsimin
o cadde seninle
o mevsim
begonville
boylanýr




seni kalbimde götürmek
ne zahmetsiz yolculuk
gözlerim gözlerine ama-
de/
ellerim ceplerime
avuçlarýmýn arasýnda dün
bu aþktaki tek ah
elhamdülillah
-adamým-



evet! Henüz aðladým
-gittikçe- unutulan masallar gibi
puslanýyor hayalin




yabancý bir þehirde
korkulu rüyalarýn en umulmadýk yerinde
bir rehberi olmalý insanýn
aþktan baþka
hangi lisan acýlarý slow bir þarkýyla tercüme edebilir
omzunu yumuþak bir yastýk gibi sunup

-hala bana yýldýzlarýn kavalyesi kim diye sorman ne tuhaf-
yalnýzlýk ve sessizlik


annem yine alnýmdan öperek uykuya gönderiyor beni
-bilirmiþ gibi bize armaðan edilen kader evini-



bu aþktaki bütün caddeler
o eve açýlýyor Lucien
bizi bir rüzgar bitirebilir, çarpýnca kapýlarý
adýmýz düþer ve silinir

ölürüm sonra gittikçe sesi kýsýlan bir þarký gibi


neden korkuyorsun diyor annem
insan severken hiç
-ölebilir mi-



soulmate
kuþ adasý