....
adým ‘aþk koleksiyoncusuna’ çýktý baba
zaten bana senden baþka
hiçbir adam da inanmadý
düþünsene
bizim evin gri kedisiydim ben!
bayramlarý hatýrlar mýsýn?
ben inatla
‘eskilerimi giyeceðim’ derdim
bir yýðýn kontesin içinde
ben fark edilirdim…
‘sefil’ derdi annem
diðerleri, alay ederlerdi inceden
ama olsun o benim, annemdi
sen;
-‘o benim prensesim’ derdin baba
bu da bana yeterdi
artardý bile…
aþk…
hangi haddime, hangi cüretime?
beþ pondluk,
ince bir topukla bile,
yamuk yumuk yürürdüm…
bacaklarýmý çarpýk sanýp gülerlerdi
haklýlardý da…
aþk
çok pahalý bir kürk
iþte Fransa’nýn bilmem hangi ünlü caddesinde
adý bir þeyime lazým olmayan
elit bir butiðin adý gibi
hani yazayým desem
telaffuz bile edemem…
ne dik dik bakabilir
ne yanýndan geçebilir
ne de düþünü kurabilirim…
hüzzam þarkýlarýndan
fal tutsam da ben
nostalji çarþýlarýndan
aþk
satýn alýnamýyor baba…
Aldýðýmý farz et
Ýnan ki
birbirini deli gibi sevip de
almaya gücü yetmeyenlere hediye ederdim
vallahi de billahi de verirdim baba…
"AÞK’tan
K’yý düþtüm ben seneler önce
Aþ’tan çýkartýyorum sevgimi
sevgiden aþýmý…
kafi oluyor bana
hem üzülme sen"
aþk…
hani sen
-"en nadide orkideler
Afrika’da
bataklýklarda yetiþir’ derdin
yalan mý?
ben de bir gecekondudan geldim
kaldý ki tipimi bir metropolde gören
hani saçýma, kaþýma, gözüme bakan
bir halt sanýr beni!
ondan sonra da
‘aþk koleksiyoncusu’ diye yakýþtýrýr da yakýþtýrýr
beni öldürdüler baba
gülüþlerim,
mermer beyazlýðýndaki resimlerde kaldý artýk
þimdi
akþam evine dönmek için
iþten çýkmak üzere olan
o mutlu kýz deðilim…
ve elimde günlüðüm yok
ölü bir ‘’Rapunzel’in Z raporu’’ var
ölmeden bir ses duydum,
bir adam baðýrýyordu
çok korktum
‘hasta eks oldu!’
kimdi bilmiyorum
bilmiyorum ama
ben öldüm baba,
ö l d ü m
kestiler o… çok sevdiðin saçlarýmý...
Türkân Çaðlayan
þiirinbittiðiyerden
Ýstanbulþubatikibinoniki