LÜTFEN CANIMI YAKMA ÇARESİZLİĞİM

…

Vazgeçiyorsa kelebekçe sevmekten,
Sudan bahanelerle kýrgýnlýklar yaratýyorsa aramýzda, gitmelere,
Yalvartýyorsa gitme diye,
gene de gidiyorsa umursamasýz…
Elimi kolumu baðlamýþtýr çaresizliðim.
Görürüm gidiþini, ardýndan,
Bilirim dönüþü olmayacaðýný, hissederim,
Ýþte o an,
arkasýndan bakakaldýðým an,
canýmý çok acýtýr.
Yoðun bir sancý saplanýr yüreðime,
Diyaframým küser oksijene,
Mor bir renk çatlar tenimde,
Bir çýnar aðacý gibi düþerim yanýma,
Dallarým kýrýlýr,
caným çok acýr…
Lütfen canýmý acýtma çaresizliðim…

Gene de hep dönmesini beklerim çaresizce.
Çabucak geçmiþ bir ömürden sonra,
Bir saniyenin saatlere devrildiði zaman geçmez.
Sorgular susmamacasýna,
soru sözcükleri üretir binlerce, hep ayný harflerle;
“Acaba döner mi?”
Aslý cevapsýz tek bir sorudan ibaret,
‘Keþke’ler doðurur binlerce
‘Keþke dönse!’
‘Keþke sevse!’
‘Keþke bir daha hiç gitmese!’
‘Keþke …’
Bir kýsýr döngünün kurgusudur her þey…
Elimden bir þey gelmez,
caným yanar çaresizce…
Yeter artýk, lütfen canýmý yakma çaresizliðim…

Sosyal Medyada Paylaşın: