akþamýn kuzguni kýzýllýðý çökerken ufka
kapkara bulutlar dolaþýr havada
alýr götürür beni çok uzaklara
sen gelirsin aklýma yalnýzlýðýmda
içimdeki yangýnlar yakar kor kor
köz olsa da küllerim
senin kokun varken içimde
özlemin hiç bitmeyecek yüreðimde
yaðmurum ol dön gel bana
suya hasret toprak gibi
her damlanda ýslat beni
iþte o zaman diner içimdeki fýrtýna
canlanýr yeniden tüm hücrelerim
yalnýzlýðýmýn bir adýdýr sensizlik
içimde kapanmaz yaradýr çaresizlik
belki de kopacak fýrtýnanýn
ön habercisidir bu sessizlik
silemem geçmiþimden ne seni ne de izlerini
görmeseydim ne olurdu gözlerini
böylesine erimezdim batan bir güneþ gibi
sözlerim hava da kalmaz boþluðu dövmezdi
aþk naðmeleri duyarým
yüreðim kapalý olsa da aþka
kýrýlan her dal parçasýnda
sana yazdýðým her kelimenin ilk satýrýnda
kaparým gözlerimi düþünürüm seni
gördüðüm bir serap gibi
gözlerimin önünde beliriverirsin
özlem aramýzda olur setten bir duvar
tutmasan da ellerim uzanýr sana
çöz ayaðýndan prangalarý kýr zincirleri
bekliyorum hasretle dindir özlemlerimi
kim suçlu kim hatalý yok artýk önemi
manasýz kaprislerden ikimiz de býktýk
sevda köprüsünden geçerken zaten yalnýzdýk
ellerimiz birleþse de bir bütün olamadýk ...
11.08.2014
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.