Poyraza verdim gözlerimi
Tüm mavilikler teðet geçti bu akþam
Götürdü anýlarýn yaþadýðý her yere
Ýstanbul kara teslim
Oysa aðaçlarý kökünden söken bir fýrtýna hakim Ýzmir’e
Ve Karþýyaka’ya
Benim baþýmda ise deli boranlar esiyor
Camýn yanýndaki masamdayým yine
Sana yazýyorum tüm þiirlerimi
Ucu yanýk kaðýtlara gönül kalemiyle
Üzerinde sapý kýrýk bir kadeh
Duvarda kurumuþ güller arasýnda
Görüyor musun
Tüm gemileri batýrdým
Yelkenleri yýrtýldý hepsinin
Bir sen varsýn demirleyen
Yüreðimin limanýnda
Bakýþlarýmda yýldýzlar soldu
Dudaklarýmda çalýnan besteler
Hala Hüzzam makamýnda
Aðýr aðýr yükselen bir ses var þimdi
Gözlerinin içine baþka hayal girmesin’li
Selamýný ilettim eski dostlara
Yüzüme bakýp
Dediler hala mý karasevdalý
Bir þiir okudum
Orhan Veli olmasa da
Ýbrahim Sadri
’Ben sevdim mi adam gibi severim’
Sen yoksun ya
Þarap bana ben þaraba düþman
Dudaklarýndan içemedikçe
Ne tadý olur ki böyle
Söyle
Bizim þarkýmýzý koydular
Gramofona
’Sevemez kimse seni benim sevdiðim kadar’
Ve arkasýndan ben de söyledim aðlayarak
Yahya Kemal Beyatlý’dan
’Dönülmez akþamýn ufkundayýz’ diye
Duydun mu canözüm
Ellerimi rüzgarlara teslim ettim
Tut artýk býrakma
Üþüyorum
Bir bakýþlarýmý asamadým yýldýzlara
Ýçinde sen saklýydýn
Aðla diyorsun da
Nasýl aðlayayým
Korkuyorum
Ya düþersen kirpiklerimden
Arýnmak mý istiyorsun
Yüreðime dön öyleyse
Eylül GÖKDEMÝR... 31.OCAK.2008