Hicranlý baharlar topluyorum aþkýn dallarýndan Zaman avuçlarýmdan kayarak yüreðime düþüyor Bir martý geçiyor göðümden saçlarýmý okþayarak Terk edilmiþ bir köþe arýyor yorgun gözlerim.
Hüzünlü bir masalýn son sözlerini yazýyor bir adam Gölgeler kendi ekseniyle seviþiyorlar karanlýkta Sahipsiz bir renk say istersen beni avuçlarýnda Yosunlarla sarýlý bir sandalla geleyim yurduna.
Islak gecelerde aradýk seninle hep mutluluðu Sýð bir sessizliðe sýrt döndük yýllarca seninle Desensiz kavuþmalarýn i mgeleriyle çok seviþtik Zifiri buluþmalarýn mahzenlerinde aþký yazdýk.
Yazgýsý kendisini saklayan avunmasýzlýklarla Çýrýlçýplak bir acýnýn musallasýnda çok yattýk Hiç açýlmamýþ umutlarýmýzý rehinlere býraktýk Bir palyaçoya ezberlettik sevdamýzýn repliðini.
Yorgun tenimizin kasýrgalarý geceledi içimizde Ýçimizdeki derin boþluklardan mevsimler geçti Kavrulduk yoksul bekleyiþlerin uzak çöllerinde Týkýldýk öksüz gülüþlerin hüzün çerçevelerine.
Bilesin ki yar, sen tutarsan ýsýnýr çocuk ellerim Bir sen açarsýn zindan yüreðimin tunç kapýsýný Sensizken hiç mutluluða çýkmadý masallarým Gel ki kendi karanlýðýna çekilsin gölgelerim.