ben hep böyleyim
enerji bolluðu ya da yoksunluðu
evrim geçirmiþ trenler gibi
hýzlý öfkeli dingin
sýð derinlerde
gökyüzünden uzak
ýssýz bir gölet
çýðlýklarýn çarpýþtýðý
ne çok savaþ var içimde
ne çok sessizlik
aðrýlarýn depreþtiði bir orman
kâbuslarýn uykuyu böldüðü rüyalar
açlýk-lar felaket-ler savaþ-lar
kýrmýzý… kýrmýzýmsý gökkuþaðý
gök kuru, yer ýslak kýrmýzý
ah! dünya
sonsuz yolculuðun son duraðý
sýrtýmdaki kambur
bilmem gerek
içimde büyüyen bir çocuk
onu öldüren zaman
hani ölüyor-ken
çoðalan yaþama dürtüsü
ne büyük zýtlýk
kontrolsüz açlýk sevgi
kelebeklere kuþlara dað çileklerine
okyanus yosunlarýna
ben hep böyleyim
yaðmur sesli kuþ
bacaklarýný yitirmiþ karýnca
anasýz babasýz
bütün sorularý cevapsýz kalmýþ
bir (- )iç
düþünsel oyunlar
algýsal masallar
hissedilen acýlar
farkýndayým farkýnda olmanýn-
yaralý bir ceylân gibi… sekerek
ruhsuz yarasalar maðarasýna uðruyor güneþ
bataklýkta boðulan nehirlere aðlýyor yýldýzlar
ateþ çemberinden… atlýyor evren
ah! dünya
ah! o çocuklar
gözleri mavi, kahverengi, elâ, yeþil, siyah
nasýl bir çiçek tarlasý bu
gözlerim bulut
aðlýyor daðlar
ben hep böyleyim
türkuaz renkli aðýt
yerinde parçalanmýþ kaya
un ufak toz, eskimiþ meþiniyle yýrtýk sapan
köy yolunda küçük esinti
aðlak bir gelincik
ellerim hasret tomurcuðu
varlýðýn savaþlarýný hiçleyerek
yokluðun hazzýný alan dudaklarýmsa
aþk sarhoþu...
ben hep böyleyim düþler kölesi
ruhum varlýðýma, varlýðým ruhuma
ellerim gökyüzüne, yüzüm topraða
iki çizgi arasýnda son zambak
ecel gelene kadar yaþamak lazým
karanlýðýn kuytusunda gölgeler
ve omuz omuza kötüler…
gülümsemek içinse geç cancaðýzým
haydi saklambaç oynayalým
gün uçurum çýðlýðý
gece dolunay yangýný…
ayþe uçar
03-08-2014
sobelenmeden önce