Hoşgeldin...

Sýkýntýnýn týrnaklarý batarken sýrtýma,
Boðuluyordum/boðuluyorduk belki þu hayatta,
Sen çýkageldin !
Hoþ geldin….

Ne kadar çok kabuk baðlamýþtý yaralarýmýz,
Ne kadar çok kimsesizdik ve de yalnýz,
Belkide kimliksiz.
Ne kadar çok P(iç) edilmiþ hayatlarýmýz,
Sen bensiz ben sensiz ,
Meðer ne çok ölmüþüz.

Haykýrýyorsam þu hayata
Senin bana uzak benim sana imkansýz þu hayata
Þimdi sarýlmak vaktidir þiire
Semalardan Sema’ya…

Seni ilk tanýdýðým gündü;
Nihayet aranýlan kan bulundu.
Ve sen on’dan geriye doðru sayarken;
Dokuz
Sekiz
Yedi
….
Ýki
Ýçimden “seni seviyorum” demek geldi.
Hani sen aramýþtýn ya,
Ben o küçücük dünyamda sana kocaman bir yer açmýþtým ya,
Sen olmaz demiþtin ya;
Yokluðunda kaç kadeh devirdim,
Sayýsýný ben bile unuttum.

Ýlk kez sana gösterdim duvarda asýlý hüzünlü portreyi,
Ýlk kez sana gösterdim.
Aslýnda ben de yaþayan bir ölüyüm demek istedim…

Sosyal Medyada Paylaşın: