Sen uyu kara gözlüm, gece benim yoldaþým, Issýz sokaklardayým, biraz dumanlý baþým, Arada bir gezerim ben böyle geceleri, Hayalini kurarak, dolaþtýðýn her yeri. Düþ gerçek karýþtýkça, çöküyor türlü hüzün. Sanki hiç silinmemiþ, durur yollarda izin, Adým adým gezdiðin her yeri tarýyorum, Geçmiþ yýllarý süzüp, simaný arýyorum. Dalýp gittikçe zaman, akýyor hýzla geri, Her þeyin rengi soldu, gittiðin günden beri Ne baharda bahar var, ne yazda ýlýk rüzgâr, Âleme nasýl bilmem, bana tüm yýl sonbahar. Bakýnca gül soluyor, dökülüyor yapraklar, Gazele bürünüyor, yürüdükçe sokaklar. Bir an solgun hayalin, çýkýyor tam karþýma, Soluksuz kalýyorum, öylece bir baþýma, Duruyor birden zaman, sis sarýyor her yaný, Ruhumu tenden alýp, götürüyor her aný, Dönmek istemiyorum, bir daha hiç geriye, Bir asra bedel çünkü yaþanan her saniye, Sen uyu kara gözlüm, gece benim yoldaþým, Hayalin bana yeter, dindi artýk gözyaþým.
14 Temmuz 1988-Perþembe/Ödemiþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
İzzet KOCADAĞ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.