Ben en çok gözlerine inandým. Bilirdim ki en samimi yeri; gözleridir insanýn. Sonra aynalara inandým; parçalandýkça parçalandýðým. Ellerine inandým ki; her türlü günaha deðen ellerine. Sonra sana inandým; Sonra inancýmý kaybettiðimde; sana ve senin gibilerine. O’na inandým. Yoktan var edene ve her varlýða can verene... Canýmý aldýn, can verdi.
Bilseydin topraðýn bu kadar ince, Hayatýn bu kadar kýsa, Sevginin bu kadar yüce olduðunu.
Kuraldý, Bilinmez öte diyarlara Sürgüne gönderilirdi bir yabancý. Günahýný çekerdi.
O bile, Ýnançsýzlýðýna raðmen; “iyi ol.” Derdi.
Bilirdi herkes bir gün, Toplardý çantasýný. Bütün hazýrlýklar Tarih bilinmeyen bir gün içindi.
Vedalar yapýlmadan, Son sarýlmalar, Son haykýrýþlar. Sýradaki giderdi.
Ben en çok gözlerine inandým; Öyle güzel yalan söylediler ki. Yüreðimden kurþun geçmezdi bilirdim, Sýrtýmdan kaburga kemiklerime; Aðýr bir sýzý inerdi.
Sonra öfkeyle kendini topraða atan yaðmur gibi; Dinerdi.
Sana sarýlýrken ölmek istedim,dedi adam. Sana sarýlýrken ölmek istedim, dedi kadýn. Oysa ikisi de ayný cümlelerde baþka þeyi söylerdi. Topraða sarýlýp uyurken ben, Sen Bütün umut’larý viran ettin giderken.
Ben en çok gözlerine inandým; Hiç kimse bu kadar güzel öldüremezdi beni. Ve hiçbiri de o denli Yalan söyleyemezdi.
…/ …….
Deðil mi?
Ben en çok gözlerini özledim, Ya onlar özlediler mi?
N.K-2014
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sihirli Kalem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.