Bazen...
Bazen yalnýzlýðý alýrým koynuma
Bir kaç adým ötede gemiler yüzdürürüm
Arka sokaklarda omuz omuza yürürüm
Kaldýrýmlarda dalgalarla sörf yaparým
Düþtükçe yeniden kalkarým son bir umutla
Zafer çýðlýklarý atarken o keþkeler
Ben yalnýzlýðýma bir kez daha tutunurum...
Bazen içimdeki çocuk küser
Hayatýn aðýr yükü belimi büker
Sokak þairi olurum tenhalarda
Ki, bir merdiven dayarým gökyüzüne
Toplarým yýldýzlarý çocuk yanýmla
Misket gibi savururum sayfalarýma...
Bazen üþür yüreðim
Ýçimde temmuz sýcaðý varken
Mýsralar sýzlar avuçlarýmda
Kalem mýzrap olur batar
Elif gibi duramam dimdik
Vâv olur bükülürüm
Dizlerimde hayatýn aðýr yükü
Parmaklarýmda zamanýn izleri
Ve gözlerimden süzülen
acý gerçekler kalýr geriye...
Bazen de bir sus, boðazýma düðümlenir
Ýçimi acýtýr da tek kelime edemem
Boynumu bükerim, daha fazla kýrmamak için
Belki de daha fazla ölmemek için
Gözyaþlarý mý içime atarým o gidene kadar
Öyle bir acýtýr ki yüreðimi
Dilimde asýlý kalýr sözcükler
O giderken ben düþerim umutsuzca..
Bazen her þeye raðmen gitmek gerekir
Kimsenin bilmediði masal ülkelerine
Sorgusuz sualsiz hem de
Pembenin en koyu yanýný bulmaya
Yaþamýn siyahi yanýný yýrtýp
Renkler cümbüþünde
Mutluluðun resmini çizmeye...
N@zlý hüzünyýldýzý
Sosyal Medyada Paylaşın:
nazlı hüzünyıldızı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.