Ne lüzumsuz þeyler vardýr evlerde, Alýnmýþ zamanýnda. Sen sanýrsýn sýrasý gelir kullanýlýr, Biriktirilir baþta. Sonra eski gülüþler, gümüþ takýmlar, Tükenmiþ tükenmezler, dolu bohça... Bir his, aðzýný açtýðýnda Atardýn yoksa!
Anlaþýlýr yüklük zamanla kendin dahi, Yer bulunmaz koymaya, yersiz; Düþlesen de bir koy, ada... Yýkansýn gölgesinde son demi, Her tarafý ayrýlýk yarasý gemi; Uðultusu dinmiþ tenha bir suda.
Heyhat! Ömrün çekyat! Zaten biriktirdiklerin, Bunca, lüzumsuz öteberi! Sen iyisi mi, Kaldýr ve koy içine düþlerini. Sana yetecek yer, Sandýklý divan! Gidene kadar, Çek, yat! Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.