hezeyan’ dayým yâr
gelsen; baþlarým yaþamaya
içinde masal olan deniz arar bulur
gözlerimi kapatýp yüzmeye bilmediðimi bile bile
sahil kumlarýnda adýný teðet geçen hýrçýn dalgalara atlarým
ufak bir emare ararým yosun tutmuþ kayalarýn arasýnda
nefesimin yettiðince kalýrým suyun dibinde
gülüþünle buluþana dek gözlerimin karasý
kurumaya yüz tutan göðsü daðlý lalelere sýzar
her sözü içre içre seni anlatan mýsralar yazarým
kalbimin aynasý þiirler önümü aydýnlatýr
gecenin karanlýðýnda suretini meþâle bilirim
kýrçýl saatlerin gerisinden bakarým seni bulana dek
düþlerimi yontarým sunak taþýnda avuçlarým kanar
kalbimde divane çözülüþ baþlar bütün yýldýzlarý
geceye asarým
bu adamý tanýmazsýn yâr
ihtilali eksik çalkantýlý bir akþam isimsizler denizinden geldi
adým baþý sirkler varken
masalsý yüreðine ateþ sýzdý topraðýný sel bastý
çoðaldý saçlarýnýn arasýnda aklar
ve anlaþýlmadý korsan gözleri
çünkü ýsýndýkça açýlýr saksýsýnda o göðsü dalý lale
bir kaþ seðirince çürük, geviþ getiren güdüyü
kireçler söndürür
ne yaparsa yapsýn bu yüzden bulamaz
bu yaz kaybettiði þiir gözlerinin gömüsünü
ey deniz! ey içimi kol gezen sýzýntý
bir sýðýnakta ruhumuz kendini gezdirirken
burun buruna tahta atý vahalara sürelim
yitirilmiþ bir duygu kopan sinir ve Þiirin ötesinde
henüz açýlmamýþ darbeler görelim
içimizde iktidarsýz bir ceset
rüyasýnda ekmek su gören sen ve ben
ter içinde uyanalým kýpkýzýl geceye
sonra;
seni selamlayarak baþlayalým güne
ben ki ne kadar büyüsem o kadar çocuk.