’ben’,o tanýdýðýn kiþiyim. hani o ölümlere fýkralar anlatan çocuk. laf salatasýna hüzün doðrayan adam... o bildiðin paslý hayatýmýn ortasýnda, yaþa(r) maya devam ediyorum...
hiç birþey deðiþmedi. ve hiç bir yaným yenilemedi kendini astarým terzisini arýyor. destaným senaristini.. bütün umutlarým kederle solmuþ. bütün oyuncaklarým kahverengi ve siyah. kaç kez tarasamda,tel bir fýrçayla geleceðimin gözlerini, parlatamýyorum. kanatýyorum...
aslýnda, gerçek bir savaþ meydanýnn ortasýnda kerpiçten bir gökdelen yükseltmeye çalýþýyorum. ve her çýktýðým katta bir alttakini çökertiyorum þunu çok iyi biliyorsun ki eski dostum. hala bir ’amele’yim... evet öyleyim... ne bir aþký tanýmlayabildim. ne sona ermiþ hayatýmý...
topladýðým hiç bir çiçek penceremde büyüttüðüm hüzün kadar güzel kokutmuyor odamý... ve korkutmuyor o hüzün asla solmayacaðý için yeni kokular aramasýna gerek kalmayacaðýný bilen ruhumun kanatlarýný...
kimse anlayamaz dostum. hiç bir gökyüzü, vakitsiz batan bir güneþe hesap soramaz ve hiç bir perde. tenine ýþýk deðmesi için yalvaran bir duvarýn feryadýný duyamaz..
ister soyut yanýndan bak ister somut yanýndan bak ister soyup yakýndan bak gerçeðe...
yaþam bir labirent çýkýþý arýyorum ölmek için zamana ihtiyacým var...
10.07.2007 Mustafa Durukan
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mustafa Durukan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.