Ben aþýk olmuþtum, O ise yalnýzca sevmiþti, Çünkü ben üzülürken, O sadece gülebilmiþti... Bu kadar kolay mýydý sevda ? Býrakmak olur muydu yarý yolda ? Ama sen gittin iþte, Oysa hiç anlamadan, Ve ben anlatamadan... Önceleri çok zor geldi, Ýçim sýkýþtý, yutkunamadým. Nefes almadan yaþamak gibiydi sanki, Ve baktýðým her sokakta, Gördüðüm her yerde, Senden izler vardý... Kokunu duyar gibi olup, Az mý uyandýðým geceler oldu, Sarýldýðým ise yalnýzca korkular, Ve gözlerinin olmadýðý bir karanlýk. Bilir misin ? Hiç kimsede seni bulamadým, Hiç kimsede aþký tadamadým, Ve baktým sevecek de kimsem yok, Ýþte ben o zaman; Yalnýzlýðý sevdim...
Ahmet Yalçýn Aþcý
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Yalçın Aşçı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.