Sonsuzluk Güncesi ve Son Sayfa.

Yüzümün ezgin gülümsemeleri "unuttum iþte bak; bir de aþk vardi deðil mi?" O her þeye deðen, deðdiðine hiç tereddüt edilmeyen, tüm bir baðlýlýkta inanýlan, güvenilen, ve kirletilmemiþ ýrmaklarýyla ruhlarýn sonsuzluðuna akan; gah cennet bahçeleri, gah cehennem sýcaklarý aþk...

Düne ve bugüne dair ömrümün masalýnda sýra dizili evhamlarla bütün uykularýný susarak kaçýrýyorum; hatýralar eþliðinde, kararan bütün gecelerin. En iyisi mi? Siz bana yaþamdan öte bir masal anlatýn ben daha da fazla susayým. Daha fazla içerleneyim bu hayata. Aldýrmayýn kanasýn bir yerlerim. Hangi çöl alacaksa alsýn yüreðimde ki bu ateþi; dudaklarýmda ki bu yalazlý alevi kýrýlgan sevdalara, o münzevi aþklara adýyorum... Her þey dünden kalma hatýralarla dolu; bir anýyla baþladý. Varlýðýndan haberdar olduðum bir hayatýn; zamana terk edilmiþ, öksüz günlerin arasýnda, o telaþlý anlardan bana i mgeleriyle dolu yorgun bir aþkýn meyyal anýlarý kaldý...

Her þey; dünü, bugünü ve yarýnýyla yeniden; yeniden doðmak gibi, görmek, duymak, ve yeniden sevmek gibi. Yaþamak ve susabilmek bir aþkýn tedirgin heyecanýný duyarak söze suskun utangaç ve denli kýrýlgan sevgilinin ’topuk yarasýyla. Yaþama karýþan seslerin ve aþkýn aðýrlandýði o yabancý hayatlarýn mevsimsiz ve biraz da mahçup gülüþlere bilendik hayata. Bizi hayatýn bilinmeyenlerine düþüren ve çoðalan sancýlarýyla sevmelerin, o gönülleri dirilten ateþin sýrrýydý. Bir de çok zaman sonra fark edeceðimiz, görünmez bir yaný daha vardi bu hayatýn. Bizim hesabýmýza sürekli bir defter tutuluyordu bu görünmez yanýyla. Hesaba almadýklarýmýzý, ihtimal dahi vermediklerimizi bir gün karþýmýza çýkarýlmak üzere orada ve o defterde tutuluyordu. Belki de boþluk yanlarýmýza en onulmaz en beklenmedik zamanlarda hep bu defterin o hiç bilinmeyenleriyle yüreklerimizi sýmsýký bir kýskaçta tutarken ruhlarýmýza en sarsýcý darbeler de buradan geliyordu.

Ey; unutuþun ýrmaklarý boyunca uzayan, Erisin büyülü sularýna yüreklerini bir kurban gibi keder ve piþmanlýklar içinde sunanlar! Gözyaþlarýnýz bu güne duruyordu haberiniz var mý? Unuttunuz mu yoksa, hepimizi çaðýran günaþýrý dualara sürgün yüreklerin, yeminlerlele baðlanmýþ o yakarýþ dolu sözleri? Yine de duyuyorum o içli sesleri, o büyülü sözcüklerle ateþin rengine bezenmiþ yürekleri, o her þeyýn kendini ölümsüzlüðe vurduðu aþk terennümlerini. Duyuyorum...
Her þey birdenbire, vedalar birden bire, aþk birden bire; gözlerimizden sonsuzluða uzanan ýþýða ne oldu? Ne oldu karanlýklarýn yüreðinden doðan gecelerin ýþýðýna, ya yüreðin, yüreðin nerede, yitirdin mi onu yoksa, köreldik mi þimdi biz bu hayata? Gelgitler arasýnda, bir hasret yumaðýnda ben kendime gelmeliyim. Kendime göçmeliyim mevsimsiz zamanlarýn kederli aþk sofralarýndan. Kendime geldikçe kendimden gitmeliyim. Vakti dolmuþ günlerde ben gitmelerinle kalmalýyým.

Günlüðü tutulmayan bir vedanýn, bir gidiþin, bir unutuþun suskunuyum. Ve iyi bakmam için bana emanet býrakýlmýþ bir yürek ve onun saflýðýna soðuk bir ’hoþçakal’ýn iyiliðine ýsmarlanmiþim. Ki kendime sýrf bu yüzden iyi bakmaya yeminliyim. Öykünüyorum: ve suskunum gece yarýlarýna.
Yaþamak; ve uðruna sevdiðim bir sabah serinliðinin içimi dolduran o berrak ýþýltýlarý. Sükunetin karþýladýðý serin sabah türkülerinde gün yüzünün o doymak bilmez renk cümbüþleriyle ne çok avuttum yüreðimi efsunlu bir mayýs sabahýnda. Her anýyla çarpan bir þiir gibi. Nasýl desem; ben göðsünde gökyüzünü taþýyan ve kuþlarýn özgürlüðüne geniþleyen, o denli deli dolu, ýrmak boylarýnda yüreðini koþturan, ayaklarý daha yere basmamýþ bir delikanlý/deðilim

Ayrýlýklarýn bütün umutsuz çýðlýklarýný, bütün uzak öykülerini içimde taþýyorum. Tut ki kurtulmuþ bütün gülleri yüreðimden koparýlmýþ yapraklar arsýnda sakladým. Sen bana Gönlümün kýrýklarýnda aðýr bir hüzün ve ruhumun kývrýmlarýna yansýyan bir keder býrakma! Ben gitmelerinle kalayým. Tut ki sancýlý mevsimlerden geriye kalan yorgun ayrýlýklarýn kokusunda solan güllerin de tadý kalmadý. Unutmalý miyim yoksa renklerini kaybetmiþ günleri ve uzaklarýn ardýn sýra uzayan sonsuz sevdalarý, kýrýlgan düþleri, týpký hayatlar gibi yarým býrakýlmýþ þiirleri, bütün bütün þarkýlarý, ve bir o kadar hain o ayrýlýk sabahlarý. Söyleyin lütfen, neler kaybettik biz? Gönlümüzde; aþkýn, o bütün renkleriyle büyülendiði düþler. Ýçre sýðmaz sonsuzluk günceleriyle sevinç dolu o günler, ve aylarca beklenmiþ özlem kokularýnda ki anlar, ve o canlý umutlar, mutluluklar. Ne öldürücü bir sözdü o: "Her aþýðý dara çeken vefasýz leylasýdýr." Yüreði çöle döndüren Leylalar. Sahi ne oldu renklerimize, hangi yaðmurlar camlarýmýza bu buðuyu getirdi þimdi? Tutunuyorum zamana ve zamanýn en derin sukutuna. Ýçim rahat yine de ne güzel yüreðimin sesini duymak. Koþabilmek sancýyan yanlarýndan, acýyan yerlerinden...

Ne garip deðil mi, her yazgýnýn kararan düþlerinde yitirdiðimiz yürek sesli þarkýlar kaldý dilimizde. Dinle. Solgun gülleriyle duþ kýrýðý mevsimler sonrasý; renkleri unutulmuþ iklimler de düþlerin yazgýsýnda yarým kalmýþ bir hikaye saklý býraktým: sessizim ve nefesim sessizliðimin fonudur (.) þimdi. Sevmelerin uðurlandýðý bir gece yarýsý yolcusu; içimde kanayan bir yenilgi, ve dilim keskin bir veda tadýnda, yüreðim hüzünlü bir hikaye de kaldý.
.... .Ben sustum, zaman sustu, bu þehir emanet sana.
Ola ki bir gün bilmek istersin bil; adýn aþktý senin! Yaþamak ta sen’ ölmek te sen: hayat dediðin bu deðil miydi? ...



Sosyal Medyada Paylaşın:

agiri Åžiirleri

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.

En Çok Okunan Şiirleri

Doğum Günü. Hüzünlü Geceler. Vedalar Ölmez Mi? Bir Hüzün Mevsimi Sonsuzluk Güncesi ve Son Sayfa. Hüzün Kar Çiçekler Sevgi(li) Geceye Veda! Empati. Kar...