Kentin yerlerine vuruyordu yaðmur, Karþýnda sis bulutlarý, Ve dilinde bi þarký, "Ne tövbeler bozdum" Tamamlanmamýþ kokular burnunda, Rüzgarlar getirse diye beklenen. Ve yitiriliþi umudun. Akþamýn esintisi vururken, derin bir nefes, Þiire gebe yokluk, Onsuzluða aralanmýþ perde, Saatlerin iç çekiþi tek kalmýþlýða. Ne tövbeler bozulmuþ, bugüne dek, Belki bu son tövbe. Bir tutam umut var avuçlarýnýn arasýndan kaymaya mahkum, Kaymadan baþla þair; En içten davetine, Gelmese de çaðýr ümide baðlý ellerini. Ve baþla artýk, doysun þiirin yüreði, Þairin sessiz sevmeleri. Platonik yaþanmýþ aþklar, Hayallerinde mahur bakýþlý sevgili, Ellerinde, onun parmak izleri. Þimdi þair, yazma vakti, Anlat hayali sevgiliye özlemini. Son kelimenle durdur þiirin, Akþam vakti, çýrpýnan yüreðini. Ve bir daha bozma, Þiirsiz tövbelerini. Ýçindeki ilhama inat, Yýrt karanlýðýn sahte gülümsemesini, Öyle atsýn ki o deli yürek, Konuþtur suskun kelimelerini. Þ i m d i... Sosyal Medyada Paylaşın:
Mutedildalgalı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.