Topladýlar bizi, Köy köy meydanlarda: Kimimiz tarlasýný sürüp Koca öküzle bir; Umudu, Karasabanýn ucunda, Ve topraðý ayaðýna çarýk yaparken... Kimimiz, Üç-beþ malýn, davarýn Arkasý sýra, Dökülenleri yakýp Yine de þükrünü, Kuru ekmeðine katýk yaparken... Büyüklerimiz: Memalik-i Osmaniye’den kalan, Bu son topraklar Ve Ümmet-i Ýslâm’ýn, Bu son kalesi, ne yazýk Küffarýn ayaklarý altýndadýr; Yetiþmezsek, Düþecek dediler; Ölümüne yetiþtik, Düþmedi!
Cumhuriyet kurulduðunda, “Sizsiniz efendisi bu milletin!” Dediler. Alýþkýn deðildik; Kimseye efendi olmak yoktu çünkü, Aklýmýzda: Ayrý gayrý olmasýn, Bir olalým; Cýlýz dere deðil, Nehir olalým! Tek devlet, Tek bayrak altýnda, Hür olalým istiyorduk! Biz sadece, Köyümüze yol, saðlýk ocaðý, ýþýk... Topraðýmýza traktör, Ürettiðimize güvence istiyorduk! Ýstiyorduk ki; Çocuklarýmýz kandil gibi yansýn, Bilimin ziyasýnda ama... Gönül dara düþtüðünde de, Ýnandýðý Yüce, Çekip çýkarsýn onlarý, Kara geceden! Bize; Demokrasi, Halkýn sesi, Dediler! Halktýk, Bir sabah kalktýk, Seçtiðimizi düþürdüler!
Büyük sermaye, Büyük dolaþým! Yeni pazarlar arýyordu; Çalýþtýrmaya, Ucuz insan gücü!.. Ara ara, Gel, dediler: Ýster bodrumda yaþa, Ýster gecekonduda... Nerede yaþadýðýn, Bizim için fark etmez! Apartmana kapýcý, Temizliðe gündelikçi, Ýnþaata amele, Fabrikaya iþçi lâzýmdý! Gel dediler; Geldik, Ýstanbul’a! Git dediler; Gittik, Almanya’ya!
Ýþte o zaman baþladý; Damarlarýný patlatan kan basýncý... Ýstanbul’un kalbi, Ýþte o zamandan beri, Yüksek tansiyon hastasý! Uyumsuz, Kýro, Göbeðini kaþýyan adam dediler; Kâtip arz-ý halim böyle yaz: Bizden bildiler!
Bizdeki bu hýzlý geliþimi, Hazmedemiyorlar; Kalkýndýkça þimdi! Ýlk defa olarak, Bizden bilmiyorlar!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.