YARAŞIR BİZE
Sisli bir aralýk gününde,
Sabahçýlarýn minibüsünün
En arka koltuðunun
En köþesinde,
Sevdalanmak yaraþýr bizlere…
Hiç kimse duymadan,
Görmeden kimse,
Sessizce,
Ama
Çýðlýk çýðlýða
Haykýrabilmek içinden sevdaný…
Yaraþandýr ,bize sevgimizi
Gözlerimizle söylemek,
Gözyaþlarýmýzý
Ve geceden kalan
Cigara dumanýný,
Tek taþ yüzük yapýp
Sevgiliye vermek
Yaraþýr bize
Sonra,
Doðmamýþ çocuðumuza
Açlýk adýný koymak,
Ve yaþamak
Onurluca.
Bazen aç bazen tok
Her daim yan yana
Olmak
yaraþýr bize…
Yüzünü cama sýfýrlarken,
Bir gözün mülteci barýnaðýný
Bir gözün sevgiliyi aramalý.
Biz iþçiyiz,
Çayýmýzý demli
Ve çok þekerli içeriz
Acýsýna tutkunluðumuzdan deðil
Uykuyu kovmak içindir
Demli çay,
Sonra cigaramýz,
Tütünden gayrisi kurtarmaz,
Almýþ baþýný gider cigara parasý
Ýçerken cigaraný
Dumanýnda
Sevgiliyi seyre dalmak yaraþýr,
Demli çayýna ,
Sevgilinin tatlýlýðýndan katmak yaraþýr
Bize
Bulutlu gözlerinin
En karanlýðýnda
Kendine pay çýkarmak,
Düþlerinin
Demirbaþý olmak yaraþýr bize.
En yýlgýn halimizde
Dimdik olmak ,
Hiçbir zaman
Kamburlu olmamak gerek,
Tezgâh baþýnda bekleyen
Sevdiðimiz
Bizi böyle görmemeli,
Bileðimiz çelik,
Umudumuz diri olmalý her daim.
Biliriz;
Her sabah ayný minibüs
Ve yine ayný koltuk
Ve en köþe,
Ýþte bindi diyorum.
Ne güzel yüzü var,
Yýkamaya vakti olmamýþ sanki?
Ama böylesi daha güzel
Hem dedim ya,
Biz iþçiyiz
Gün ile gece farkýmýz yoktur
Kimimiz kömür madeninde
Kimimiz paslý fabrikalarda…
Ama þimdi,
Masum yüzlü
Yirmisinde
Beli bükülmeye baþlayan,
Sevgimden habersiz sevgili,
Baþýný kaldýrdý iþte en sonunda
Yedi yýl sonra
On üçünde binmiþti ilkin,
Ben on beþinde.
Þimdi ilk kez bakýyor yüzüme
Ve gözlerimde okuyor adýný,
Meðer farkýnda olmadan
Alnýmýn yazýsý sanmýþým onu,
Alnýmýn her noktasýna
Adýný kazýmýþým
Ve gözlerimin karanlýk köþesinde
Baþköþeye oturtmuþum onu…
Tam yanaþýyor
Gelecek gibi
Bende kalkýyorum
Hani yer vermek yaraþýr bize
Ama gelemiyor,
Olduðu yerde sýrtýný dönüyor bana
Gözlerinde inci deðerinde
Ýki damla yaþ ile birlikte.
Sonra yitirdim,
Binmedi bir daha bindiðim minibüse
Çok sonra öðrendim ki;
Kardeþleri üþümüþ
Kar bastýrýnca,
Yakacak odun yokmuþ
Kömür zaten ne gezer,
Minik sevgilim,
Sevdiceðim
Dayanamamýþ bu ýzdýraba
Toplamýþ tüm düþlerini ,
Ateþe vermiþ
Bir çöp tenekesinin içinde…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.